بزرگنمايي:

سیاست و بازاریابی - ایسنا / مطالعه‌ای جدید نشان می‌دهد که یک «کلاه» مجهز به امواج فراصوت می‌تواند پارکینسون را به صورت غیرتهاجمی درمان کند.
این دستگاه می‌تواند جایگزین تحریک عمقی مغز شود و همچنین ممکن است به درمان سندرم تورت، آلزایمر و افسردگی کمک کند.
بازار
به نقل از گاردین، یک مطالعه نشان داده است که یک کلاه فراصوت، روش‌های جدید بالقوه‌ای را برای درمان بیماری‌های عصبی بدون جراحی یا سایر روش‌های تهاجمی ارائه می‌دهد.
این دستگاه می‌تواند نواحی مغزی را 1000 برابر کوچکتر از سونوگرافی هدف قرار دهد و می‌تواند جایگزین رویکردهای موجود مانند تحریک عمیق مغز (DBS) در درمان بیماری پارکینسون شود. همچنین پتانسیل درمان بیماری‌هایی مانند افسردگی، سندرم تورت، درد مزمن، آلزایمر و اعتیاد را دارد.
برخلاف تحریک عمقی مغز (DBS) که نیازمند یک روش بسیار تهاجمی است که در آن الکترودها در اعماق مغز کاشته می‌شوند تا پالس‌های الکتریکی ارسال کنند، استفاده از امواج فراصوت پالس‌های مکانیکی را به مغز می‌فرستد.
اما تا به حال هیچ کس نتوانسته بود رویکردی ایجاد کند که بتواند آنها را به اندازه کافی دقیق ارائه دهد تا تأثیر معناداری داشته باشد. این یک کلاه با 256 منبع است که درون یک اسکنر MRI جا می‌شود. در ابتدا قرار دادن آن روی سر، بزرگ و ترسناک است، اما بعد راحت می‌شود.
روش‌های فعلی تحریک عمیق مغز که روی بیماران پارکینسون استفاده می‌شوند، از قاب‌های فلزی سختی استفاده می‌کنند که برای نگه داشتن آنها به سر پیچ می‌شوند.
برای آزمایش این سیستم، محققان آن را روی هفت داوطلب اعمال کردند و امواج فراصوت را به ناحیه‌ای کوچک به اندازه یک دانه برنج در لوب زانویی جانبی (LGN)، مسیر کلیدی برای اطلاعات بصری که از چشم‌ها به مغز می‌رسد، هدایت کردند. امواج با دقت قابل توجهی به هدف خود رسیدند. همین به تنهایی خارق‌العاده بود و هیچ‌کس قبلا چنین کاری نکرده بود.
آزمایش‌های بعدی نشان داد که تعدیل لوب زانویی جانبی اثرات ماندگاری در قشر بینایی ایجاد می‌کند و فعالیت آن را کاهش می‌دهد. معادل آن در بیماران مبتلا به پارکینسون، هدف قرار دادن یک ناحیه کنترل حرکتی و ناپدید شدن لرزش‌ها است.
محققان در حال حاضر در مسیر آزمایش این سیستم روی نواحی مغزی مرتبط با پارکینسون، اسکیزوفرنی، بهبودی از سکته مغزی، درد، افسردگی و سایر بیماری‌ها هستند.
مطالعات بیشتری مورد نیاز است، اما هدف بلندمدت آنها اصلاح سیستم و تبدیل آن به یک ابزار بالینی کاربردی است؛ ابزاری که بتواند در آینده در کنار ایمپلنت‌های تهاجمی مغز قرار گیرد یا حتی جایگزین آنها شود.