بزرگنمايي:

سیاست و بازاریابی - ایسنا / محققان می‌گویند زانویی که بلافاصله پس از آسیب به سر و صدا می‌افتد، همیشه منجر به آرتروز نمی‌شود و سر و صدای زانو پس از تحمل آسیب، طبیعی است و جای نگرانی نیست.
زانوهای پر سر و صدا پس از آسیب ACL ممکن است ترس از آرتروز قریب‌الوقوع را افزایش دهند، اما تحقیقات جدید نشان می‌دهد که این صداها نشان‌دهنده آسیب موجود هستند و نه زوال آینده و به بیماران و پزشکان کمک می‌کند تا نگرانی را از خطر واقعی غربال کنند.
بازار
به نقل از آی‌ای، بسیاری از ما به زانوهای پر سر و صدا و صداهای جیرجیر، سایش، ترک خوردگی و تق تق که می‌توانند همراه زندگی روزمره باشند، عادت داریم. تحقیقات قبلی نشان داده که زانوهای پر سر و صدا در بزرگسالان لزوماً چیز بدی نیستند، اما می‌توانند با آرتروز(OA) مرتبط باشند. اما در مورد زانوهای پر سر و صدا در افراد جوان‌تر که در محافل پزشکی به عنوان کریپتوس(crepitus) شناخته می‌شود، چطور؟
یک مطالعه جدید به رهبری دانشگاه لاتروب(La Trobe)، ارتباط بین کریپتوس زانو در بزرگسالان جوان پس از آسیب تروماتیک زانو و آرتروز را بررسی کرد تا ببیند آیا ارتباطی وجود دارد یا خیر.
جامون کوچ(Jamon Couch)، فیزیوتراپیست دانشگاه لاتروب و نویسنده‌ اصلی این مطالعه می‌گوید: ما دریافتیم که افراد مبتلا به صدای زانو، بیش از دو و نیم برابر بیشتر دچار نقص غضروف تمام‌ضخامت در ناحیه کاسه زانو می‌شوند که در مراحل اولیه درد بیشتر و عملکرد ضعیف‌تری را نشان می‌دهد، اما در طول چهار سال بعد، افراد مبتلا به صدای زانو، درد و عملکرد بدتری را در مقایسه با افراد بدون صدا دادن زانو تجربه نکردند.
محققان 112 بزرگسال جوان با میانگین سنی 28 سال را که تحت عمل جراحی بازسازی رباط صلیبی قدامی(ACL) قرار گرفته بودند، انتخاب کردند. آنها یک سال پس از جراحی ارزیابی شدند و سپس پنج سال بعد پیگیری شدند.
شرکت‌کنندگان به یک سوال نظرسنجی در مورد صدای ساییدگی یا صدا دادن زانو پاسخ دادند. پاسخ‌های «اغلب» یا «همیشه» به عنوان صدا دادن زانو طبقه‌بندی شدند. سپس اسکن‌های MRI برای ارزیابی آسیب غضروف، استئوفیت‌ها (خارهای استخوانی) و ضایعات در مغز استخوان انجام شد. شرکت‌کنندگان همچنین درد، کیفیت زندگی و عملکرد زانو را با استفاده از پرسشنامه‌های معتبر گزارش کردند.
مدل‌های آماری، افراد مبتلا به صدای زانو و افراد بدون صدای زانو را با هم مقایسه کردند و عواملی مانند سن، جنسیت و شاخص توده بدنی(BMI) را در نظر گرفتند. محققان دریافتند که 12 ماه پس از جراحی، افراد مبتلا به صدای زانو بیش از دو برابر بیشتر احتمال داشت که نقص غضروف تمام ضخامت در مفصل پاتلوفمورال (پشت کاسه زانو) داشته باشند. آنها همچنین درد بیشتر، کیفیت زندگی ضعیف مرتبط با زانو و عملکرد بدتری را در مقایسه با افرادی که صدای زانو نداشتند، گزارش کردند.
از یک تا پنج سال پس از جراحی، صدای زانو، پیش‌بینی‌کننده بدتر شدن آسیب مفصلی نبود و هیچ خطر بیشتری برای پیشرفت ویژگی‌های آرتروز که در اسکن‌های MRI مشاهده شد، وجود نداشت. افراد مبتلا به صدای زانو، بهبود بیشتری در درد و عملکرد را در طول زمان نشان دادند.
محدودیت‌هایی در این مطالعه وجود داشت. حجم نمونه کوچک بود و فقط 112 شرکت‌کننده که حدود 30 درصد آنها برای پیگیری پنج ساله بازگشتند را شامل می‌شد. همچنین شیوع صدای زانو کم بود و حدود 21 درصد از شرکت‌کنندگان آن را گزارش کردند که ممکن است قدرت ارتباطات مشاهده شده را محدود کند.
صرف نظر از این، محققان می‌گویند مهم است بدانید که صدای زانو با آسیب فعلی مفصل به شکل از بین رفتن غضروف مرتبط است، اما به نظر نمی‌رسد که در جوانان پس از آسیب تروماتیک زانو، بدتر شدن آن در آینده را پیش‌بینی کند. بنابراین اگرچه ممکن است باعث نگرانی شود، اما صدا دادن زانو نباید به عنوان یک علامت خطر مستقل برای آرتروز زودرس در این گروه در نظر گرفته شود.
بر اساس یافته‌های این مطالعه، پزشکان می‌توانند به بیماران اطمینان دهند که زانوهای پر سر و صدا پس از آسیب ACL یا جراحی زانو لزوماً نشانه وخامت بیشتر در آینده نیستند. تشویق به ادامه فعالیت بدنی و توانبخشی ممکن است به مقابله با باورهای منفی مبنی بر اینکه صدا دادن زانو برابر با آرتروز اجتناب‌ناپذیر است، کمک کند.
این مطالعه در مجله Arthritis Care & Research منتشر شده است.