بزرگنمايي:

سیاست و بازاریابی - زومیت / کلونی‌سازی و افتخارآفرینی را فراموش کنید. دانشمندان می‌گویند تنها یک دلیل واقعی برای فرستادن انسان به مریخ وجود دارد: پاسخ به پرسشی باستانی.
بهترین دلیل برای فرستادن انسان به مریخ، نه نمایش شجاعت و کسب افتخار است و نه ساختن پناهگاه‌هایی برای نجات نسل بشر. هدف نهایی، پاسخی قاطع به یک پرسش واحد و تکان‌دهنده است: آیا درحال‌حاضر در سیاره سرخ حیات وجود دارد یا زمانی در گذشته وجود داشته است؟
بازار
جستجوی حیات فرازمینی در مریخ به‌عنوان هدف اصلی سفر به این سیاره، نتیجه‌گیری گزارشی است که به‌تازگی توسط آکادمی‌های ملی علوم، مهندسی و پزشکی ایالات متحده منتشر شد. این سند چشم‌اندازی بلندپروازانه و کاملاً علم‌محور برای مأموریت‌های انسانی به مریخ ترسیم می‌کند که در آن، جست‌وجوی حیات فرازمینی به‌عنوان قطب‌نما و هدف اصلی تمام تلاش‌ها تعیین شده است.
داوا نیومن، مهندس هوافضا و یکی از رؤسای کمیته‌ی تدوین گزارش، می‌گوید: «وقتی فضانوردان ما پا روی مریخ بگذارند، یکی از بزرگ‌ترین نقاط عطف بشریت رقم خواهد خورد. کشف حیات موجود یا منقرض‌شده در مریخ، کشفی خواهد بود که قرن آینده را تعریف خواهد کرد.»
کشف حیات موجود یا منقرض‌شده در مریخ، قرن آینده را تعریف خواهد کرد.
گزارش برای پرکردن شکاف عمیق میان بخش علمی ناسا و برنامه‌ی جاه‌طلبانه‌ی پروازهای انسانی این آژانس طراحی شده تا هر دو را زیر یک پرچم مشترک متحد کند. لیندی الکینز تانتون، دیگر رئیس مشترک گزارش و دانشمند برجسته‌ی سیاره‌شناسی، معتقد است یادگیری چگونگی ترکیب این دو دنیا، برای آینده‌ی ما به‌عنوان یک گونه‌ی میان‌سیاره‌ای حیاتی است.
گزارش یادشده چهار کارزار یا کمپین اکتشافی بالقوه را رتبه‌بندی کرده است. طرحی که بالاترین امتیاز را کسب کرده، پیشنهاد می‌کند فضانوردان یک منطقه‌ی اکتشافی به وسعت 100 کیلومتر را هدف قرار دهند. این منطقه هنوز انتخاب نشده، اما باید از نظر زمین‌شناسی متنوع و سرشار از یخ‌های نزدیک به سطح باشد تا شانس یافتن نشانه‌های حیات در آن بالا برود. پروژه شامل سه مرحله است:
اقامت اولیه به مدت 30 روز مریخی که حدود 37 دقیقه از روز زمینی طولانی‌تر است.
ارسال یک محموله‌ی پشتیبانی بدون سرنشین.
در نهایت، مأموریت بلندمدت و نفس‌گیر به مدت 300 روز مریخی.
ایده‌های دیگر حتی جسورانه‌تر هستند. دو کارزار دیگر پیشنهاد ساخت و راه‌اندازی دکل‌های حفاری در مریخ را می‌دهند. یکی از آن‌ها حتی حفاری تا عمق پنج کیلومتری را برای رسیدن به لایه‌هایی که شاید آب مایع و حیات در آن‌ها پنهان شده باشد، مطرح می‌کند. تمام این طرح‌ها بر «همکاری انسان و عامل هوشمند» از طریق رباتیک پیشرفته و هوش مصنوعی تأکید دارند و شامل یک آزمایشگاه مجهز روی سطح مریخ برای تحلیل فوری نمونه‌ها هستند.
با این‌حال، گزارش 240 صفحه‌ای با تمام جزئیاتش، از پاسخ به چندین پرسش حیاتی طفره رفته است. گزارش مناطق فرود مشخصی را پیشنهاد نمی‌کند، پروتکل‌های حفظ سلامت و ایمنی فضانوردان را شرح نمی‌دهد و مهم‌تر از همه، راهکار مشخصی برای حفاظت سیاره‌ای ارائه نمی‌دهد.
حفاظت سیاره‌ای اصطلاحی است که جلوگیری از آلودگی بیولوژیکی متقابل میان زمین و مریخ را تعریف می‌کند. در واقع، قوانین فعلی ناسا فرود انسان در هر نقطه‌ای از مریخ را که احتمال وجود آب مایع در آن باشد صراحتاً ممنوع می‌کند؛ چالشی که گزارش راه‌حلی برای آن ندارد.
ناسا توضیح نمی‌دهد ایده‌های بزرگ چگونه باید در عمل اجرا شوند.
جیم گرین، دانشمند ارشد سابق ناسا، معتقد است این ابهامات تنها دلیل علمی ندارند. بودجه ناسا همیشه بازیچه‌ی سیاسی بوده و با تغییر دولت‌ها و کنگره دستخوش تغییرات بزرگ می‌شود. او می‌گوید: «به دلیل کند‌شدن سرعت برنامه‌ی اکتشاف رباتیک، ما هنوز آن‌قدر که باید درباره مریخ نمی‌دانیم تا بتوانیم با اطمینان یک منطقه‌ی فرود انتخاب کنیم.»
گزارش توضیح نمی‌دهد که ایده‌های بزرگ چگونه باید در عمل اجرا شوند. همچنین به زمان‌بندی دقیق یا نوع موشک‌ها و فضاپیماهای موردنیاز اشاره‌ای نشده و تنها به استراتژی کلی «ماه تا مریخ» ناسا، یعنی برنامه آرتمیس بسنده شده است.
اما نیومن در دفاع از این رویکرد می‌گوید: «وظیفه‌ی ما این بود که مشخص کنیم چه کارهای علمی باید توسط انسان‌ها انجام شود. اگر خودمان را به فناوری‌های امروز محدود می‌کردیم، نمی‌توانستیم کمپین‌های مناسبی برای آینده طراحی کنیم.»
با تمام تفاسیر، یک نکته آشکار است. به گفته‌ی الکینز تانتون، ماه همچنان مقصد بعدی فضانوردان باقی می‌ماند و قدم گذاشتن روی سیاره سرخ هنوز قویاً متعلق به آینده است. او می‌گوید: «ما همین فردا به مریخ نمی‌رویم.»