بزرگنمايي:

سیاست و بازاریابی - زومیت / افرادی که پس از مرگ عزیزانشان دچار اندوهی شدید و پایدار می‌شوند و سال‌ها عزاداری می‌کنند، با خطر مرگ زودرس در دهه بعدی زندگی خود مواجه هستند.
گاهی اندوه احساسی ساده نیست، زخمی‌ست که سال‌ها در تن می‌ماند، آرام نمی‌گیرد و بی‌صدا فرسایش می‌آورد. سوگ طولانی‌مدت، تنها دل را نمی‌شکند، جان را هم به خطر می‌اندازد. پژوهشی گسترده و بلندمدت نشان می‌دهد افرادی که تا سال‌ها پس از مرگ عزیزانشان در اندوهی بسیار عمیق غرق می‌شوند، با خطر مرگ زودرس روبه‌رو هستند؛ تهدیدی که شاید با حمایت روانی به‌موقع بتوان آن را دور کرد.
بازار
پیش‌ از این نیز ارتباط میان سوگ و پیامدهای منفی برای سلامت فیزیکی، مانند افزایش فشار خون، مطرح شده بود. اما بیشتر مطالعات، بازه‌ای کوتاه‌مدت را بررسی کرده‌اند. در پژوهش تازه‌ای که به رهبری مته کایرگور نیلسن از دانشگاه آرهوس دانمارک انجام شده، دانشمندان سراغ بازه‌ای ده‌ساله رفته‌اند تا دریابند اندوه طولانی‌مدت چگونه بر احتمال مرگ فرد عزادار تأثیر می‌گذارد.
اطلاعات بیماران مبتلا به بیماری‌های لاعلاجی که در بستر مرگ بودند، از پایگاه ملی استخراج شد و بیش از 1700 نفر از نزدیکان آن‌ها (مانند والدین یا همسرانشان) نیز وارد مطالعه شدند. نزدیکان بیماران، پیش از مرگ عزیزشان و سپس، شش ماه و سه سال بعد از آن، به پرسش‌نامه‌هایی درباره‌ی احساسات، رفتارها و شیوه‌ی مواجهه با مرگ عزیزشان پاسخ دادند. میانگین سنی گروه شرکت‌کنندگان 62 سال بود و پرسش‌هایی مانند اجتناب از فکرکردن به بیماری یا مرگ عزیزشان، در پرسش‌نامه‌ها مطرح شده بود.پاسخ‌ها نشان داد 670 نفر از شرکت‌کنندگان، اندوهی ملایم اما مداوم را تجربه می‌کردند؛ برای مثال، گاهی از خود می‌پرسیدند نقششان در زندگی چیست. در سوی دیگر، 107 نفر به‌شدت و به‌طور مستمر تحت‌تأثیر اندوه قرار داشتند و احساساتی سنگین و طاقت‌فرسا را از سر می‌گذراندند. باقی افراد، یا اندوهی داشتند که به‌مرور کاهش یافته بود و یا واکنششان با تأخیر آغاز شده بود.ده سال بعد، بررسی سوابق پزشکی افراد شرکت‌کننده در آزمایش نشان داد نرخ مرگ‌ومیر در گروهی که دچار غم و اندوهی شدید بودند، 88 درصد بیشتر از افرادی بود که اندوه خفیف‌تری را تجربه کرده بودند.آندریاس مرکر، روان‌پزشک در دانشگاه زوریخ، می‌گوید: «سوگ، قلب را می‌شکند. مطالعه نشان می‌دهد که این جمله فقط یک استعاره نیست.» به‌باور او، اندوه طولانی‌مدت فشار مزمنی به بدن وارد می‌کند که می‌تواند سلامت را به خطر بیندازد. این فشار ممکن است رفتارهایی مانند غذانخوردن یا کم‌تحرکی را نیز در پی داشته باشد.
در آغاز مطالعه، تنها 17 درصد از شرکت‌کنندگان با بیماری زمینه‌ای روبه‌رو بودند، اما در میان افرادی با اندوه شدید، این رقم بالاتر بود. نیلسن، پژوهشگر ارشد مطالعه، توضیح می‌دهد که این عامل می‌تواند بخشی از دلیل نرخ بالای مرگ‌ومیر در این گروه باشد. مرکر نیز تأکید می‌کند که وضعیت سلامت می‌تواند شدت تجربه‌ی سوگ را افزایش دهد.
پژوهشگران معتقدند که حمایت روانی و اجتماعی از افرادی که با اندوه شدید و مزمن مواجه هستند، حتی اگر بیمار نباشند، می‌تواند تأثیر بزرگی در حفظ جان آن‌ها داشته باشد. حمایت از این افراد شاید تفاوتی حیاتی رقم بزند.
پژوهش در نشریه Frontiers in Public Health منتشر شده است.