بزرگنمايي:

سیاست و بازاریابی - ایسنا / پژوهشگران طی مطالعه‌ای جدید، حقایق ناگفته‌ای در زمینه ارتباط ورزش با سلامت روان را آشکار کردند.
برای دهه‌ها، نسخه ساده‌ای مبنی بر ارتباط ورزش با سلامت روان تجویز می‌شد. اگر احساس ناراحتی یا استرس داشتید به شما گفته می‌شد که ورزش کنید، اما مطالعه جدید از دانشگاه‌های برتر، این باور رایج را زیر سوال می‌برد و نشان می‌دهد که رابطه بین ورزش و سلامت روان بسیار پیچیده‌تر از آن چیزی است که تصور می‌شود.
بازار
به نقل از اس‌اف، این مطالعه نشان داد در حالی که ورزش برای سلامت روان مفید است، اثرات آن اغلب کمتر از حد انتظار است و ممکن است تا حد زیادی به دلیل اثر دارونما باشد و نتیجه جالب‌تر این است که انواع خاصی از فعالیت بدنی، مانند کارهای خانه یا حرکت‌های مرتبط با کار ممکن است فواید مشابهی برای سلامت روان نداشته باشند و در برخی موارد حتی ممکن است با نتایج بدتر برای گروه‌های خاص مرتبط باشند.
این گروه مطالعاتی گفت: فواید ورزش برای سلامت روان ممکن است تا حدی ناشی از اثر دارونما یا ناشی از عوامل زمینه‌ای پیرامون برنامه‌های ورزشی باشد.
این کشف در حالی صورت گرفت که آمریکا با بحران سلامت روان دست و پنجه نرم می‌کند، به طوری که سالانه 10 درصد از بزرگسالان و 20 درصد از نوجوانان افسردگی را تجربه می‌کنند.
«پاتریک اوکانر»( Patrick O’Connor) یکی از نویسندگان این مطالعه از دانشگاه جورجیا در بیانیه‌ای گفت: به عنوان مثال، اگر یک بازیکن فوتبال در زمین بدود و گل پیروزی را به ثمر برساند، سلامت روان او فوق‌العاده خواهد بود. در مقابل، اگر شما دقیقاً همین کار را انجام دهید، اما موقعیت گل را از دست بدهید و مردم شما را سرزنش کنند، احتمالاً احساس بسیار متفاوتی خواهید داشت. حکایت‌هایی از این دست نشان می‌دهد که چگونه زمینه یا شرایط مهم است، حتی زمانی که افراد میزان مشابهی از ورزش را انجام می‌دهند.
نابرابری ورزشی
این مطالعه یک اختلاف نگران‌کننده را در مورد اینکه چه کسی واقعاً از فعالیت بدنی سود می‌برد، آشکار کرد. مطالعات جمعیتی در مقیاس بزرگ به طور مداوم نشان می‌دهند که افرادی که در ورزش‌های تفریحی مانند پیاده‌روی یا تمرینات باشگاهی شرکت می‌کنند، میزان افسردگی و اضطراب کمتری را گزارش می‌دهند، اما این مزیت به سایر ورزش‌ها تعمیم نمی‌یابد.
بزرگسالان در آمریکا بالاترین سطح فعالیت بدنی کلی را دارند، اما بیشتر آن ناشی از مشاغل یدی یا کارگری است تا فعالیت‌های اوقات فراغت. بنابراین آنها با وجود اینکه فعال‌ترین گروه از نظر بدنی هستند، کمترین میزان ورزش تفریحی را در بین عموم دارند.
این وضعیت چیزی را ایجاد می‌کند که پژوهشگران آن را یک مشکل بالقوه برابری می‌دانند. به افرادی که زمان، پول یا دسترسی ایمن به امکانات تفریحی ندارند، گفته می‌شود بیشتر ورزش کنند در حالی که از فعالیت بدنی موجود خود سود روانی کمی دریافت می‌کنند.
مشکل اثر دارونما
آزمایشات بالینی تصویری پیچیده‌تر ارائه می‌دهند. در حالی که صدها مطالعه نشان می‌دهند که ورزش می‌تواند علائم سلامت روان را بهبود بخشد، اما آنها از یک نقص اساسی رنج می‌برند. شرکت‌کنندگان همیشه می‌دانند که ورزش می‌کنند یا بی‌حرکت نشسته‌اند. برخلاف مطالعات دارویی که در آن بیماران قرص‌هایی با ظاهر یکسان دریافت می‌کنند، پنهان کردن اینکه آیا کسی روی تردمیل می‌دود یا هیچ کاری انجام نمی‌دهد، غیرممکن است. این وضعیت چیزی را ایجاد می‌کند که دانشمندان آن را «انتظارات پیامد»(outcome expectations) می‌نامند؛ یعنی زمانی که افراد انتظار دارند ورزش کمک کند، زیرا این چیزی است که در تمام زندگی‌شان به آنها گفته شده است.
زمینه یا شرایط
شاید مهم‌ترین کشف مربوط به این باشد که چگونه، کجا و با چه کسانی ورزش کنیم. دانشجویانی که در ورزش‌های گروهی شرکت می‌کردند، صرف نظر از اینکه چقدر واقعاً تجرک داشتند، سلامت روان بهتری نسبت به ورزشکاران انفرادی نشان دادند. برنامه‌های بعد از مدرسه با کارکنان آموزش‌دیده بهتر، صرف نظر از فعالیت‌های بدنی انجام شده، نتایج بهتری در سلامت روان کودکان ایجاد کردند. چندین مطالعه همچنین یک رابطه «U شکل» بین ورزش و سلامت روان نشان دادند، یعنی مقداری فعالیت از اصلا فعالیت نکردن بهتر است، اما سطوح بسیار بالا می‌تواند در واقع نتایج روان‌شناختی را بدتر کند. این الگو در افسردگی، اضطراب و سایر معیارهای سلامت روان ظاهر شد.
تجدید نظر در مورد ورزش
این گروه مطالعاتی استدلال می‌کند که رفتار کردن با ورزش به عنوان یک درمان همه‌کاره برای سلامت روان، حواس‌ها را از پرداختن به بحران واقعی سلامت روان پرت می‌کند. عوامل اجتماعی مانند ثبات اقتصادی، امنیت مسکن و دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی احتمالاً بسیار مهم‌تر از عادات ورزشی فردی هستند. همانطور که دانشمندان می‌گویند: عدم فعالیت بدنی باعث بحران سلامت روان در این مقیاس نشده است بنابراین فعالیت بدنی نیز بحران سلامت روان ما را حل نخواهد کرد.
متخصصان سلامت روان، به طور معمول ورزش را تجویز می‌کنند، شرکت‌ها عضویت در باشگاه‌های ورزشی را به عنوان مزایای سلامتی تبلیغ می‌کنند و کمپین‌های بهداشت عمومی، فعالیت بدنی را به عنوان یک راه حل روانی تشویق می‌کنند، اما اگر کارهای خانه، حرکت در حین کار و رفت و آمد فواید مشابهی با ورزش تفریحی نداشته باشند، این توصیه‌ها ممکن است کاملاً از هدف دور باشند.
پژوهشگران خاطرنشان کردند: ما باید آگاه باشیم که زمینه یا شرایط در ورزش بسیار مهم است. همه فعالیت‌های بدنی، فواید یکسانی ندارند و ورزش به عنوان بخشی از استراتژی‌های جامع سلامت روان بهترین عملکرد را دارد، نه به عنوان یک راه حل مستقل. در عوض، درک محدودیت‌های آن ممکن است کلید باز کردن پتانسیل واقعی آن برای سلامت روانی باشد، نه اینکه به طور کامل ورزش را کنار بگذاریم.
این مطالعه در مجله Medicine & Science in Sports & Exercise منتشر شده است.