بزرگنمايي:

سیاست و بازاریابی - زومیت / امروزه بیابان‌های شبه‌جزیره عربستان شرایط نامطلوبی برای میزبانی از حیات دارند؛ اما صدهزار سال پیش، این منطقه مملو از حیوانات و انسان‌های باستانی بود.
کاوش‌های باستان‌شناسان در بیابان‌های خشک شمال شرقی عربستان سعودی، نشان می‌دهد این منطقه زمانی میزبان اکوسیستم‌های پررونق و جمعیت‌های انسانی باستانی بوده است. آثار باستانی انسان و بقایای حیوانات که در نزدیکی غارهای بیابانی این کشور کشف شده‌اند، بینش‌های ارزشمندی درباره گذشته پیشاتاریخی شبه‌جزیره عربستان ارائه می‌دهند.
بازار
در طول تاریخ، بیابان‌های شبه‌جزیره عربستان به‌عنوان محیطی سکونت‌ناپذیر شناخته می‌شدند، اما پژوهش‌های جدید نشان می‌دهد این محیط صدهزار سال پیش چهره‌ای بسیار متفاوت داشته است. دانشمندان معتقدند در آن دوران، منطقه رطوبت بیشتری داشته و قادر به پشتیبانی از انواع مختلفی از حیوانات و احتمالاً انسان‌های باستانی بوده است.
به‌گزارش نیوساینتیست، پژوهشگران در مطالعه‌ی جدید روی منطقه‌ای کمتر کاوش‌شده در شبه‌جزیره عربستان، میان قطر و کویت تمرکز کرده‌اند. گرچه پیش از این هیچ‌گونه مدرکی از حضور انسان‌ها در این منطقه وجود نداشت، دانشمندان می‌دانند که این منطقه زمانی باران کافی دریافت می‌کرد تا از اکوسیستمی پررونق پشتیبانی کند.
هیو گروکات، باستان‌شناس از دانشگاه مالت می‌گوید: «انسان‌تباران دست‌کم در 500هزار سال گذشته، احتمالاً در چندین موج از مهاجرت در عربستان ساکن شده‌‌اند.»
گروکات و همکارانش برای درک بهتر ساکنان باستانی منطقه، رودخانه‌ها و غارهایی باستانی را شناسایی کردند که نزدیکی رسوبات چرت، سنگی سخت و متراکم که انسان‌های ماقبل‌تاریخ از آن برای ساخت ابزار استفاده می‌کردند، قرار دارند. به‌گفته‌ی گروکات: «غارها اغلب مکان‌های مهمی برای حفظ سوابق باستان‌شناسی، فسیلی و اقلیمی هستند.»
تیم تحقیقاتی درمجموع 79 غار و نواحی اطراف آن‌ها را بررسی کرد و شواهدی از حضور انسان‌ها و حیوانات باستانی یافت. یکی از غارها در نزدیکی محوطه‌ای قرار داشت که بیش از 400 ابزار سنگی پراکنده در کف آن پیدا شد. داخل چندین غار، بقایای خزندگان، خفاش‌، پرندگان، شتر، آهو، کفتار و گرگ‌ کشف شد.
گروکات و همکارانش با تحلیل سبک ابزارهای سنگی، به این نتیجه رسیدند که انسان‌های اولیه بین 10هزار تا 100هزار سال پیش در این غارها سکونت داشتند. این مشاهدات نشان می‌دهد انسان‌ها از غارها به‌عنوان پناهگاه بهره می‌بردند و در اکوسیستم پویایی که توسط انواع مختلفی از حیوانات اشغال شده بود، زندگی می‌کردند.
هرچند شبه‌جزیره عربستان امروز به‌عنوان مانعی برای جابجایی گونه‌ها عمل می‌کند، فرصت‌های ناشی از تغییرات اقلیمی در گذشته ممکن است شرایط مطلوب‌تری برای سکونت و مهاجرت فراهم کرده باشد.
مایکل پتراگلیا، باستان‌شناس و عضو تیم پژوهشی از دانشگاه گریفیث استرالیا که از سال‌ها پیش مشغول مطالعه در مورد تاریخ عربستان است، می‌گوید: «این مقاله گامی دیگر در جهت درک غارها و رودخانه‌ها، محتویاتشان و هر آن چیزی است که آن‌ها در مورد حیات در اکوسیستم‌های پویای عربستان به ما می‌گویند.»
پژوهش در ژورنال PLOS One منتشر شده است.