بزرگنمايي:

سیاست و بازاریابی - ایسنا / جان کلارک، برنده جایزه نوبل فیزیک سال 2025، در گفت‌وگویی با آدام اسمیت از بنیاد نوبل که بلافاصله پس از اعلام خبر جایزه ضبط شده است، در حالی که هنوز از شنیدن خبر شوکه شده است، همکاران برنده جایزه همراه خود یعنی جان مارتینیز و میشل دوورِت را تحسین می‌کند؛ کسانی که حدود 40 سال پیش در یک آزمایشگاه در برکلی، کالیفرنیا با او همکاری می‌کرده‌اند.
کمیته نوبل جایزه نوبل فیزیک امسال را به جان کلارک (John Clarke )، میشل اچ. دوورت(Michel H. Devoret) و جان ام. مارتینز (John M. Martinis) برای کشف «پدیده تونل‌زنی مکانیکی کوانتومی در مقیاس ماکروسکوپی و کوانتیده شدن انرژی در یک مدار الکتریکی» اهدا کرد. در ادامه مصاحبه آدام اسمیت از کمیته نوبل را با یکی از برندگان نوبل فیزیک 2025، جان کلارک می‌خوانیم.
بازار
آدام اسمیت: سلام پروفسور کلارک. آدام اسمیت هستم. متاسفم که بلافاصله بعد از کنفرانس خبری با شما تماس می‌گیرم.
جان کلارک: بله فکر می‌کنم امروز روز شلوغی باشه.
اسمیت: به هر صورت از شما بسیار ممنونم و بسیار به شما برای بردن جایزه تبریک می‌گم. حستون در مورد جایزه امروز چیه؟
کلارک: چی‌ می‌تونم بگم من هنوزم هیجان‌زده‌ام. من بسیار قدردان و خوشحال هستم از اینکه جان مارتینز و میشل دوورت این جایزه را مشترک با من برنده شدند. نمی‌توانستم دریافت جایزه را بدون این دو نفر تصور کنم. کاملا غیرقابل تصور بود و مشخصا کمیته نوبل هم کاملا از این موضوع آگاه بود.
اسمیت: این جایزه ما را 40 سال به عقب و به آزمایشگاه شما در برکلی می‌برد، زمانی که میشل دوورت در دوره پسادکترا و جان مارتینز یک دانشجوی پزشکی بودند.
کلارک: درسته.
اسمیت: چه خاطراتی از آن زمان و آن آزمایش‌ها به یاد دارید؟
کلارک: خب در ابتدا دوست دارم که بگویم من همیشه حس می‌کردم بسیار موقعیت خاصی دارم که می‌توانم با این افراد فوق‌العاده کار کنم و همانطور که شما گفتید میشل دوره پسادکترا را می‌گذراند و جان مارتینز دانشجوی فارغ‌التحصیل بود. آنچه می‌توانم بگویم، این است که آنها چیزهای زیادی می‌فهمیدند و ما بحث‌های بسیار بسیار زیادی داشتیم. روزهای زیادی در مورد این موارد بحث می‌کردیم و زمان زیادی برد تا روی تمام این موضوعات کار کنیم.
اسمیت: گاهی اوقات این اتفاق می‌افتد. گروهی از افراد به خوبی با هم هماهنگ می‌شوند و کار می‌کنند.
کلارک: دقیقا درست است. باید بگویم هیچ‌یک از این اتفاقات بدون این دو نفر امکان‌پذیر نبود.
اسمیت: درسته، مشخص است که یک ترکیب جادویی از شما سه نفر وجود داشته است. در کنفرانس خبری با کمیته نوبل شما به روحیه و همکاری میان سایر برندگان جایزه نوبل مثل برایان جوزفسون و تونی لگت اشاره کردید. بخشی از علم پیدا کردن افرادی است که می‌توانند به درخشش ایده‌های یکدیگر کمک کنند.
کلارک: بله باید بگویم که من زمانی یک دانشجوی فارغ‌التحصیل در کنار برایان جوزف بودم. او دو سال بالاتر از من بود و زمانی که او شروع به کار روی همه‌ اینها کرد، من و او در حقیقت همدیگر را به خوبی شناختیم. او همیشه در کمبریج در انگلستان زندگی می‌کرده و هنوز هم همانجا زندگی می‌کند. تونی لگت را نیز به خوبی می‌شناسم، اما برایان جوزف بود که تاثیر بزرگی روی من بعد از این کشف گذاشت. ما هر دو زیر نظر برایان پپارد بودیم و فکر می‌کنم تاثیر برایان پپارد روی حرفه من بسیار قابل توجه و بزرگ بود. او مرد بسیار مهربانی بود، من او را به خوبی می‌شناختم.
اسمیت: بله. برایان جوزف مردم را به چالش می‌کشید و باعث می‌شد به فکر فرو بروند و تا به همین امروز این کار را ادامه می‌دهد. وقتی این مطالعه را انجام می‌دادید، در زمان انجام آن آزمایش‌ها از اهمیت نشان دادن تونل‌زنی کوانتومی ماکروسکوپی آگاه بودید؟
کلارک: فکر می‌کنم تا حدودی آگاه بودیم. به یاد دارم به کنفرانس‌های گوناگونی دعوت می‌شدیم تا در مورد این پژوهش صحبت کنیم. بنابراین برای ما روشن بود که مردم از آن چه ما انجام داده‌ایم، تقدیر می‌کنند. فکر می‌کنم نوعی اهمیت و تاثیر مداوم پایدار برای 40 سال پیش رو وجود داشت و ما ایده‌های دور از دسترسی که رخ بدهند، نداشتیم.
اسمیت: این دوست داشتنی است. گفت‌وگو با شما بسیار لذت‌بخش بود. بسیار ممنونم.
کلارک: ممنون از شما. برای من هم صحبت با شما لذت‌بخش بود.
اسمیت: در ادامه روز شلوغی که پیش رو دارید، موفق باشید.
کلارک: باز هم ممنونم. خدانگهدار.