بزرگنمايي:

سیاست و بازاریابی - گجت نیوز / تصور کنید زمین به‌جای خورشید دور بزرگترین ستاره جهان یعنی UY Scuti می‌چرخید. تغییراتی که رخ می‌دادند بسیار بیشتر و عجیب‌تر از دریافت مقدار بیشتری گرما و نور بودند.
رابطه بین خورشید و زمین باعث شده جهان ما با تمام مشخصات و ویژگی‌هایی که مشاهده می‌کنید شکل بگیرد. طبیعتا اگر قرار بود به‌جای خورشید زمین به دور بزرگترین ستاره جهان بچرخد، باید انتظار جهان کاملا متفاوتی را می‌داشتیم.
بازار
سرنوشت عجیب زمین در کنار بزرگترین ستاره جهان
ستاره UY Scuti یکی از بزرگترین اجرام مشاهده شده توسط انسان است. این ستاره عجیب می‌تواند تا 5 میلیارد خورشید را در خود جای دهد. فراموش نکنید که خورشید گنجایش میزبانی از 1.3 میلیون کره مشابه زمین را دارد. اینجاست که ابعاد حیرت‌انگیز بزرگترین ستاره جهان آشکار می‌گردد.
اگر می‌خواستیم با هواپیما سفری به دور UY Scuti داشته باشیم، باید راحت‌ترین و گرانترین جت خصوصی جهان را انتخاب می‌کردیم. چرا که انسان نمی‌تواند برای 1200 سال روی صندلی‌های خشک هواپیما بنشیند. حتی اگر روزی امکان سفر با سرعت نور نیز فراهم شود، گشتن به دور این ستاره 7 ساعت طول می‌کشد.
حضور UY Scuti در منظومه شمسی
یو وای اسکوتی در سال 1860 توسط یک اخترشناس آلمانی کشف شد. این ستاره در صورت فلکی سپر قرار دارد و فاصله آن با زمین حدود 9500 سال نوری تخمین زده می‌شود. اسکوتی درخشش نوسانی دارد که یعنی گاهی اوقات درخشان‌تر به‌نظر می‌رسد و گاهی اوقات نور کمتری دارد. با وجود این، حداقل میزان درخشش این ستاره 400 هزار برابر بیشتر از خورشید است.
اگر بزرگترین ستاره جهان می‌خواست به‌جای خورشید در مرکز منظومه شمسی قرار بگیرد، از عطارد و زمین گرفته تا مشتری را می‌بلعید. تنها زحل، اورانوس و نپتون می‌توانستند حضور فیزیکی داشته باشند. آن‌ها هم به‌دلیل دریافت گرما و پرتوهای شدید قمرهای خود را از دست می‌دادند و فوق‌العاده داغ می‌شدند. حتی لایه‌های زیادی از سطح (گازی) این سیاره‌ها نیز از دست می‌رفت.
حالا که مشخص شد امکان همزیستی زمین و بزرگترین ستاره جهان در منظومه شمسی وجود ندارد بیایید زمین را پیش یو وای اسکوتی ببریم. طبیعتا نمی‌توانیم چندان به این ستاره نزدیک شویم. برای در امان ماندن از گرما و پرتوهای مرگبار باید فاصله خود را به 1.5 تریلیون کیلومتر از اسکوتی برسانیم. در چنین فاصله‌ای آب هنوز به‌صورت مایع باقی می‌ماند و اتمسفر از بین نمی‌رود.
زندگی مردم زمین در نزدیکی بزرگترین ستاره جهان
اگر از این فاصله نزدیک‌تر شویم، هیچ سرنوشتی جز مرگ و نابودی در انتظار ما نخواهد بود. در فاصله امن اشاره شده هربار گردش زمین به دور ستاره جدید حدود 10 هزار سال طول می‌کشد. محیط جدید باعث می‌شود مفهوم زندگی در زمین کاملا دگرگون گردد. هر فصل 2500 سال طول می‌کشید. در واقع ممکن بود کل طلوع و غروب یک تمدن دیرینه در تنها یک فصل رقم بخورد.
برای اکثر افراد فصل تابستان به‌چیزی افسانه‌ای بدل می‌شود. اتفاقی که پیشینیان گفته‌اند روزی رخ خواهد داد. البته مشکل فقط به تغییر دیرهنگام فصل‌ها مربوط نمی‌شود. یو وای اسکوتی تقریبا در بخش مرکزی کهکشان راه شیری قرار دارد. در این منطقه شاهد تراکم بالای ستارگان گوناگون هستیم. در نتیجه زمین همیشه در معرض نور و پرتوهای آنها خواهد بود.
آسمان زمین حتی در شب نیز نور آبی خواهد داشت و خواب راحت از شما گرفته می‌شود. در طول روز نیز یک کره آتشین غول‌پیکر بخش زیادی از آسمان را می‌پوشاند. همچنین نور ستاره جدید به‌صورت نارنجی پررنگ دیده می‌شود. خود UY Scuti نیز هر 740 روز ناگهان مقدار بسیار زیادی پرتوهای مرگبار را به محیط اطراف روانه می‌کند. به همین خاطر زندگی در زمین و در نزدیکی بزرگترین ستاره جهان همچون یک کابوس خواهد بود.
بادهای ستاره‌ای و تابش‌های شدید اکثر فناوری‌های ساخت بشر را نابود می‌کنند. در نتیجه مجبور می‌شویم پناهگاه‌های زیرزمینی و مناطق حفاظت‌شده خاصی بسازیم. در واقع گویی می‌خواهیم ایده ایلان ماسک برای مریخ را در خود زمین پیاده کنیم. همچنین در اخبار علمی مرتب شاهد پیشرفت‌های گوناگون در زمینه‌های ژنتیک و رباتیک خواهیم بود. چراکه به این دو حوزه بیش از دیگران نیاز داریم.
ما باید گیاهان و حیوانات را طوری مهندسی ژنتیک کنیم که بتوانند تا حدودی در برابر پرتوها مقاوم باشند. آنها برای تامین نیازهای بشر و ادامه حیات ضروری هستند. همچنین باید برای کاهش خطرات حضور در سطح زمین از ربات‌ها استفاده کنیم. در واقع ربات‌ها وظیفه انجام اکثر کارهای انسان را بر عهده خواهند گرفت.
مرگ یو وای اسکوتی
حتی با همه اینها نیز، قرار گرفتن زمین در کنار بزرگترین ستاره جهان ایده خوبی نیست. سرنوشت تلخ خورشید از تولد تا مرگ می‌تواند سیر حیات دیگر ستارگان را نیز مشخص کند. یو وای اسکوتی اکنون به‌عنوان یک غول سرخ شناخته می‌شود که یعنی 40 برابر بیشتر از خورشید ما به مرگ نزدیک است.
انتظار می‌رود که تا چند ده هزار سال دیگر اسکوتی به پایان مسیر برسد. در جهانی که 14 میلیارد سال قدمت دارد، 10 هزار سال مثل یک چشم بر هم زدن محسوب می‌شود. وقتی مرگ این ستاره رقم بخورد، انتظار انفجاری معادل 100 انفجار ابرنواختر عادی را داریم.
ابرنواختر به مرگ ستاره گفته می‌شود و بزرگترین انفجاری است که در جهان رخ می‌دهد. تصور کنید انفجار همزمان 100 ستاره عادی می‌تواند چه آشوبی ایجاد کند. حتی در فاصله 1.5 ترلیون کیلومتری نیز امکان زنده ماندن ساکنان زمین وجود ندارد. البته اگر بتوانیم در مقیاس کارداشف پیشرفت کرده و زمین را دورتر کنیم، شاید بتوانیم از موج اولیه جان سالم به‌در بریم. هرچند پس از آن باید به‌دنبال محل جدیدی برای زندگی باشیم.
پس از انفجار ابرنواختر ستاره بسیاری از لایه‌های خود را از دست داده و دیگر توانایی درخشش یا تولید گرما ندارد. همچنین هیچ نیرویی قادر نیست رمبش را متوقف کند. در نتیجه یک سیاه چاله به‌جای بزرگترین ستاره جهان شکل خواهد گرفت. در چنین موقعیتی حیات در زمین به‌‌صورت کامل از بین می‌رود و انسان فرصت بسیار کوتاهی برای رفتن به مکانی دیگر خواهد داشت.