بزرگنمايي:

سیاست و بازاریابی - ایسنا / دانشمندان از هدست‌های واقعیت مجازی (VR) استفاده کرده‌اند تا ببینند شرکت‌کنندگان چگونه به چهره افرادی که علائم عفونت‌های ویروسی را نشان می‌دهند، واکنش نشان می‌دهند و متوجه شده‌اند که دیدن فردی که به طور بالقوه حالات بیماری دارد، باعث ایجاد پاسخ ایمنی می‌شود.
فرقی نمی‌کند فردی را ببینید که در قطار دستمال کاغذی به دست دارد یا کودکی با علائم آبله مرغان، تهدید وجود عفونت می‌تواند برای ما کافی باشد تا از سوار شدن به آن قطار منصرف شویم.
بازار
محققان با استفاده از آواتارهای واقعیت مجازی نشان داده‌اند که صرفا دیدن یک فرد که به طور بالقوه به یک بیماری مسری مبتلاست برای تحریک سیستم ایمنی بدن ما کافی است.
نویسندگان این مطالعه می‌گویند: اگرچه تعجب‌آور است، اما یافته ما مبنی بر اینکه پاسخ‌های ایمنی می‌توانند توسط عفونت‌های شبیه‌سازی شده ارائه شده در واقعیت مجازی تحریک شوند، با اصل آشکارساز دود در سیستم‌های زیستی سازگار است. این اصل توضیح می‌دهد چرا سیستم‌های دفاعی بدن، مانند اضطراب، درد، حالت تهوع یا پاسخ ایمنی، گاهی حتی در غیاب تهدید واقعی فعال می‌شوند. آنها افزودند که سیستم رفتاری که به ما کمک می‌کند از ابتلا به بیماری‌ها جلوگیری کنیم، به نشانه‌هایی که ممکن است نشان دهنده بیمار بودن فرد باشد، «به شدت حساس» است.
محققان گزارش دادند که چگونه 248 فرد سالم را به هدست‌های واقعیت مجازی مجهز کرده و پنج آزمایش انجام دادند که هر کدام شامل حداقل 32 شرکت‌کننده بود.
در هر آزمایش، شرکت‌کنندگان در ابتدا سه چهره از یک فرد را که به سمت آنها می‌آمد، با حالتی خنثی تماشا می‌کردند. سپس شرکت‌کنندگان به گروه‌هایی تقسیم شدند و سه چهره یکسان را چندین بار، چه با حالت چهره خنثی و چه با علائم عفونت‌های ویروسی مانند بثورات پوستی، تماشا کردند. در برخی آزمایش‌ها، به زیرمجموعه دیگری از شرکت‌کنندگان چهره‌هایی نشان داده شد که حالت ترس را نشان می‌دادند.
در یک آزمایش، از شرکت‌کنندگان خواسته شد که در حالی که یک آواتار به آنها نزدیک می‌شد، دکمه‌ای را فشار دهند.
این گروه متوجه شدند که وقتی آواتارها علائم بیماری را نشان می‌دادند، شرکت‌کنندگان وقتی چهره‌ها دورتر بودند، دکمه را فشار می‌دادند تا وقتی که چهره‌ها حالت خنثی یا ترسناکی نشان می‌دادند.
نتایج آزمایش‌های نوار مغزی برای بررسی فعالیت الکتریکی مغز با این یافته‌ها مطابقت داشت. همانطور که انتظار می‌رفت، با نزدیک‌تر شدن آواتارها، سیستم مغزی که نمایانگر فضای اطراف بدن ماست، فعال شد. با این حال، این فعال‌سازی زمانی که آواتارها علائم عفونت را نشان می‌دادند، در مقایسه با حالت‌های خنثی، حتی زمانی که در فاصله دور ظاهر می‌شدند، متفاوت بود. این تفاوت‌ها در مناطقی از مغز که در تشخیص و فیلتر کردن تهدیدها نقش دارند، متمرکز شده‌اند.
این تیم همچنین متوجه تفاوت‌هایی در خون شرکت‌کنندگان هنگام نشان دادن آواتارهای عفونی در مقایسه با چهره‌های خنثی یا ترسناک شد. ند
آنها عمدتا شاهد فعال شدن یک خانواده از سلول‌های ایمنی به نام سلول‌های لنفاوی ذاتی (ILCs) بودند که پاسخ‌دهندگان اولیه در ایمنی هستند و اساسا به سایر سلول‌های ایمنی هشدار می‌دهند.
هنگام بررسی خون افرادی که واکسن آنفلوانزا دریافت کرده بودند اما در معرض واقعیت مجازی قرار نگرفته بودند، فعال‌سازی مشابهی در سلول‌های لنفاوی ذاتی مشاهده شد.