بزرگنمايي:

سیاست و بازاریابی - ایسنا / دانشمندان طی یک مطالعه جدید در سه کشور، به نتیجه غافلگیرکننده‌ای رسیدند مبنی بر اینکه سالمندان تنها، ممکن است عمر طولانی‌تری داشته باشند.
دانشمندان در نظارت بر سالمندان دریافت‌کننده خدمات مراقبت در منزل در سه کشور کانادا، فنلاند و نیوزلند به یافته‌ای غیرمنتظره رسیدند. آنها دریافتند که سالمندان تنها، برخلاف همسالان غیر تنهای خود، بیشتر عمر می‌کنند و در میان آسیب‌پذیرترین سالمندان، تنهایی با 18 تا 23 درصد کاهش خطر مرگ مرتبط بود.
به نقل از استادی‌فایندز، دکتر «بوناونتور اگبوجی»(Bonaventure Egbujie) و تیم تحقیقاتی‌اش در «دانشگاه واترلو»(Waterloo)، زمانی که تحلیل داده‌های مرگ‌ومیر دریافت‌کنندگان مراقبت در منزل را آغاز کردند، انتظار نداشتند باورهای رایج را زیر سؤال ببرند. مطالعات قبلی پیوسته نشان داده بودند که افراد تنها، تمایل به مرگ در سنین پایین‌تری دارند که منجر به کمپین‌های گسترده بهداشت عمومی برای هشدار در مورد خطرات انزوای اجتماعی شده بود.
بازار
دریافت‌کنندگان خدمات مراقبت در منزل، گروهی آسیب‌پذیر هستند. آنها سالمندانی هستند که برای فعالیت‌های روزانه مانند حمام کردن، لباس پوشیدن یا مدیریت داروها به کمک نیاز دارند، اما همچنان در خانه‌های خود زندگی می‌کنند. حدود 15 درصد از افراد 75 سال به بالا در فنلاند، خدمات مراقبت در منزل دریافت می‌کنند، در حالی که 6 درصد از خانواده‌های کانادایی و 7/5 درصد از نیوزلندی‌های بالای 65 سال از این خدمات استفاده می‌کنند.
داده‌های شگفت‌انگیز
در میان این جمعیت، تنهایی به‌طور شگفت‌انگیزی رایج بود. بین 16 تا 24 درصد از دریافت‌کنندگان مراقبت در منزل، احساس تنهایی را گزارش کردند که نیوزلند بالاترین و کانادا پایین‌ترین نرخ را داشتند. زنان بیشتر از مردان تنهایی را گزارش کردند و نرخ‌ها با افزایش سن در هر سه کشور افزایش می‌یافت.
دانشمندان 383 هزار و 386 سالمند را به مدت یک سال پیگیری کردند تا ببینند چه کسی در چه زمانی فوت می‌کند و داده‌های ارزیابی را به سوابق رسمی مرگ‌ومیر در هر کشور مرتبط ساختند. آنها ده‌ها عامل شناخته‌شده مؤثر بر خطر مرگ‌ومیر از جمله سن، جنسیت، وضعیت زندگی، شرایط سلامتی مانند سرطان و نارسایی قلبی، عملکرد شناختی، توانایی‌های جسمی و سطح درد را با دقت کنترل کردند.
ارقام دروغ نمی‌گویند
دانشمندان پس از در نظر گرفتن تمام این عوامل سلامت و اجتماعی، به‌ طور مداوم نرخ مرگ‌ومیر پایین‌تری را در میان شرکت‌کنندگان تنها در هر سه کشور یافتند. نکته جالب‌تر اینکه، مزیت بقا حتی زمانی که دانشمندان، مردان و زنان را به‌طور جداگانه بررسی کردند، ثابت ماند.
نمودارهایی که احتمال زنده ماندن در طول زمان را نشان می‌دادند، آشکار ساختند که شرکت‌کنندگان تنها به‌طور مداوم در تمام طول یک سال پیگیری، بیشتر از همتایان غیر تنهای خود عمر کردند.
این یافته‌ها، مستقیماً با انتظارات پژوهشگران بر اساس مطالعات جمعیت عمومی که در آن تنهایی، مرگ زودرس را پیش‌بینی می‌کند، در تضاد است.
فرضیات سلامتی درباره تنهایی زیر و رو می‌شود
به‌جای اینکه تنهایی باعث ضعیف شدن سلامت شود، ممکن است کاهش سلامت منجر به تنهایی شود. همان‌طور که افراد دچار بیماری‌های جدی می‌شوند، ممکن است از فعالیت‌های اجتماعی کناره‌گیری کنند یا دوستان خود را از دست بدهند که باعث انزوا می‌شود. در این سناریو، بیمارترین افراد کمتر احتمال دارد که احساس تنهایی را گزارش کنند، صرفاً به این دلیل که آنقدر بیمار هستند که نمی‌توانند نیازهای اجتماعی خود را تشخیص داده یا بیان کنند.
این مطالعه شواهدی دال بر حمایت از این نظریه یافت. شرکت‌کنندگان تنها، در واقع عملکرد فیزیکی پایه بهتری داشتند و در فعالیت‌های روزانه کمتر از شرکت‌کنندگان غیر تنها دچار اختلال بودند. با این حال، آنها در معیارهای بی‌ثباتی بالینی و عملکرد شناختی نیز امتیازات بدتری کسب کردند که ترکیبی پیچیده از توانایی‌های حفظ شده و مشکلات در حال ظهور را نشان می‌دهد.
نقش مراقبت‌های بهداشتی و خدمات در منزل چیست؟
تحقیقات قبلی نشان داده‌اند که افراد تنها، تمایل به استفاده مکرر از خدمات پزشکی دارند. این موضوع می‌تواند در میان دریافت‌کنندگان مراقبت در منزل به معنای تشخیص زودهنگام مشکلات سلامتی و نظارت شدیدتر باشد که به طور بالقوه از مرگ‌هایی که در غیر این صورت ممکن بود رخ دهند، جلوگیری می‌کند.
خدمات مراقبت در منزل نیز خود می‌توانند به عنوان نوعی مداخله اجتماعی عمل کنند. بازدیدهای منظم پرستاران، درمانگران و هماهنگ‌کنندگان مراقبت، نه تنها حمایت پزشکی، بلکه ارتباط انسانی را برای سالمندان تنها فراهم می‌کنند و این ارتباط می‌تواند تا حدی خطرات سلامتی مرتبط با تنهایی را جبران کند.
تأثیرات اساسی تنهایی بر کیفیت زندگی چیست؟
این یافته‌ها اهمیت رسیدگی به سالمندان تنها را کاهش نمی‌دهند. دانشمندان تأکید می‌کنند که احساس تنهایی همچنان یک مشکل جدی در کیفیت زندگی است که صرف‌نظر از ارتباط آن با مرگ‌ومیر، شایسته توجه است. با این حال، نتایج، فرضیات کلی درباره تنهایی و مرگ را به چالش می‌کشند. به نظر می‌رسد برای آسیب‌پذیرترین سالمندان، ارتباط سنتی بین انزوای اجتماعی و مرگ‌ومیر از بین رفته است.
دکتر «جان هیردس»(John Hirdes) نویسنده ارشد این مطالعه و استاد دانشکده علوم بهداشت عمومی «واترلو» در بیانیه‌ای گفت: تنهایی، تهدیدی جدی برای رفاه روانی است. پیامدهای سلامت روان، تنهایی را به یک اولویت مهم برای سلامت عمومی تبدیل می‌کند، حتی اگر تنهایی شما را نکشد. خدمات مراقبت در منزل و جامعه باید با حمایت از تماس اجتماعی برای افراد منزوی، نقش محافظتی ایفا کنند.
به‌جای فرض اینکه همه سالمندان تنها با خطرات فوری سلامتی روبرو هستند، تیم‌های مراقبت ممکن است بر جنبه‌های کیفیت زندگی انزوای اجتماعی تمرکز کنند. ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی و سیاست‌گذاران می‌توانند مداخلات هدفمندتری را توسعه دهند که بهزیستی عاطفی را مورد توجه قرار دهد.
این مطالعه در مجله American Medical Directors Association منتشر شده‌ است.