بزرگنمايي:

سیاست و بازاریابی - ایسنا / همچنان که هر آنچه را می‌توانیم با هوش مصنوعی و مدل‌های زبانی بزرگ انجام دهیم درک می‌کنیم، دانشمندان امکان استفاده از این فناوری را برای افزایش طول عمر هدف قرار می‌دهند.
انسان‌ها به‌ طورکلی همیشه آرزوی عمر طولانی‌تر را داشته‌اند اما بیشتر تلاش‌های صورت‌گرفته در این راستا تا همین اواخر بیشتر جنبه‌ علمی-تخیلی داشته‌اند.
بازار
به نقل از فوربس، پژوهشگران در حال به دست آوردن پیشرفت‌های چشمگیری در زمینه‌هایی مانند برنامه‌ریزی اپی‌ژنتیک هستند که در آنها دانشمندان می‌توانند تا حدودی ژن‌های مرتبط با فرآیند پیری را از طریق فرآیندی به نام «متیلاسیون»(Methylation) روشن و خاموش کنند.
همچنین، اطلاعات فراوانی وجود دارد مبنی بر این که هوش مصنوعی می‌تواند الگوهایی را درباره عمر طولانی‌تر و چگونگی پشتیبانی از رسیدن به 100 سالگی یا سایر شکل‌های افزایش طول عمر به ما نشان دهد.
پیری از جهت‌های اساسی با بیماری متفاوت است. پیری عمدتاً یک سیستم اندازه‌گیری است که در آن به طور مقایسه‌ای به میانگین کلی طول عمر و طول عمر فردی نگاه می‌کنیم.
«جان ورنر»(John Werner) گزارشگر فوربس نوشت: من مقدمه سخنرانی «ونکی راماکریشنان»(Venki Ramakrishnan) دانشمند برنده جایزه نوبل در «دانشگاه کلمبیا»(Columbia University) را دوست داشتم که در آن می‌گفت خواه با نوشیدن آب از چشمه‌ جوانی افسانه‌ای و خواه با تغذیه از خون انسان به عنوان یک خون‌آشام، فریب دادن پیری و مرگ مدت‌هاست که موضوع افسانه‌ها بوده است. اگرچه جاودانگی هنوز غیرممکن است اما در سال‌های اخیر شاهد پیشرفت چشمگیری در علم پیری و افزودن سال‌های سالم به زندگی بوده‌ایم.
راماکریشنان به برخی از روش‌های درمانی مانند مکمل‌ها و علم اپی‌ژنتیک و همچنین مداخلات مبتنی بر عقل سلیم مانند خواب خوب، رژیم غذایی خوب و ورزش اشاره کرد. اینجاست که هوش مصنوعی می‌تواند وارد عمل شود. مدل‌های زبانی بزرگ به کمک تحلیل گنجینه‌های بزرگ اطلاعات با استفاده از فناوری‌های پوشیدنی‌، احتمالاً می‌توانند دقیقاً به ما بگویند که هر روز چه تأثیری بر بدن خود می‌گذاریم.
ورنر ادامه داد: همچنین، من اخیراً یک سخنرانی را از «مت کایبرلین»(Matt Kaeberlein) دیدم که در آن درباره معیارهای واقعی در حل کردن مسئله طول عمر صحبت کرده بود. کایبرلین با شرح تجربیات خود در طول سال‌های اخیر از جمله در «دانشگاه واشنگتن»(University of Washington) که استاد آسیب‌شناسی آن است، گفت: من چیزهای زیادی دیده‌ام. تجارت طول عمر با چالش اعتبار روبه‌روست و این تا حدودی به این دلیل است که مردم درباره آنچه می‌توان و نمی‌توان با علم مدرن انجام داد، آگاه نیستند.
آیا ما به حل مسئله طول عمر نزدیک شده‌ایم؟ کایبرلین می‌گوید که این طور نیست. وی خاطرنشان کرد که با وجود کشف داروهایی مانند «راپامایسین» که در اصل یک سرکوب‌کننده سیستم ایمنی برای پیوند اعضاست و پیشگامی در برنامه‌ریزی اپی‌ژنتیک، هیچ چیز در آزمایش‌های طول عمر به اندازه محدودیت کالری در موش‌ها مؤثر نبوده است.
وی افزود: یک راه برای درک این موضوع، پرسیدن این سوال است که اگر به توانایی خود در دنیای تحقیقات پایه برای کند کردن روند پیری، افزایش طول عمر و بهبود طول عمر نگاه کنیم، آیا هر سال بهتر می‌شویم و متأسفانه پاسخ منفی است. آزمایش‌های اپی‌ژنتیک برای زمان اوج خود آماده نیستند زیرا می‌توانند سن بیولوژیکی بسیار متفاوتی را نشان دهند.
کایبرلین سه حقیقت را درباره تحقیقات طول عمر بیان کرده است که به اصل تصویر ترسیم‌شده توسط او از تلاش‌های کنونی اشاره دارند.
نخست این که به گفته‌ کایبرلین، پیری یک فرآیند بیولوژیکی قابل اصلاح است.
حقیقت دوم که از حقیقت اول ناشی می‌شود، این است که فعالیت‌های ضد پیری با هوش مصنوعی در نهایت کاملاً مؤثر خواهند بود.
سومین حقیقت از حقایق برشمرده‌شده توسط کایبرلین این است که جامعه علمی اکنون دانش لازم را برای تحقق برخی اهداف دارد.
کایبرلین از اصطلاحی به نام «سلامت عمر» نیز نام ‌برد که شامل این عبارت چهارکلمه‌ای برای یادآوری محرک‌های تغییر سبک زندگی شامل خوردن، حرکت کردن، خوابیدن و ارتباط برقرار کردن است.
کایبرلین از مردم خواست که مراقب سر وصداهای بیهوده باشند و این نشان می‌دهد که افراد فریبکار سعی دارند از اخبار تحقیقات برای دادن وعده‌های دروغین سوءاستفاده کنند.
کایبرلین بر ارزش نشانگرهای زیستی پیش‌بینی‌کننده دقیق و نقش مکمل‌ها نیز تاکید کرد. وی افزود: من معتقدم به نقطه‌ای رسیده‌ایم که مجموعه‌ای از داروها را در اختیار داریم. همه آن داروها مورد تأیید «سازمان غذا و داروی آمریکا»(FDA) هستند. نمی‌دانم که آیا آنها روند پیری را در انسان‌ها کند می‌کنند یا خیر اما دلایلی وجود دارد که فکر کنیم شاید بتوانند. در هر حال، آن داروها قطعاً می‌توانند به جلوگیری از بیمار شدن افراد کمک کنند.
از سوی دیگر، نظریه «تکینگی» مطرح‌شده توسط «ری کورزویل»(Ray Kurzweil) دانشمند آمریکایی علوم رایانه نیز وجود دارد. این نظریه می‌گوید صرف نظر از این که با این بدن‌های انسانی چه می‌کنیم، ممکن است زمانی فرا برسد که نوعی ادغام ذهنی بتواند ما را به آگاهی دیجیتال متصل کند. با وجود این، حتی در صورت عدم وجود این احتمال، ما به تلاش برای زنده نگه داشتن افراد بیولوژیکی ادامه خواهیم داد.