بزرگنمايي:

سیاست و بازاریابی - ایسنا / شیمون ساکاگوچی، برنده جایزه نوبل فیزیولوژی یا پزشکی سال 2025، همواره با انگیزه یافتن راه‌های نو برای مبارزه با بیماری‌ها به پیش رفته است. او در گفت‌وگویی با آدام اسمیت از بنیاد نوبل، که بلافاصله پس از اعلام خبر جایزه ضبط شده، از شگفت‌زده شدن خود هنگام شنیدن خبر می‌گوید و درباره پرسش بنیادی‌ صحبت می‌کند که باعث شد سال‌ها، زمانی که بسیاری از افراد از این حوزه دست کشیده بودند، همچنان به پژوهش خود ادامه دهد. پرسشی که بیش از دو دهه طول کشید تا پاسخش پیدا شود.
کمیته نوبل جایزه نوبل پزشکی امسال را به «مری برانکو»، «فرد رامسدل» و «شیمون ساکاگوچی» برای اکتشافات آنها در مورد "ایمنی تحمل محیطی" اهدا کرد. در ادامه مصاحبه آدام اسمیت از کمیته نوبل را با یکی از برندگان نوبل پزشکی 2025، شیمون ساکاگوچی می‌خوانیم.
بازار
آدام اسمیت: سلام، آیا با شیمون ساکاگوچی صحبت می‌کنم؟
شیمون ساکاگوچی: بله، خودم هستم.
اسمیت: سلام، من آدام اسمیت هستم. فکر می‌کنم توماس پرلمن به شما گفته باشد که من تماس می‌گیرم.
ساکاگوچی: بله، انتظار این تماس را داشتم، بله.
اسمیت: خیلی ممنون. پیش از هر چیز، بابت دریافت جایزه نوبل بسیار به شما تبریک می‌گویم.
ساکاگوچی: خیلی متشکرم.
اسمیت: شما در ژاپن هستید، پس تصور می‌کنم خبر را وقتی در محل کارتان بودید، شنیدید؟
ساکاگوچی: بله، من تازه از یک کنفرانس برگشته بودم و بعد، این غافلگیری برایم اتفاق افتاد. بنابراین خیلی هیجان‌زده‌ام.
اسمیت: قابل تصور است. نخستین فکرتان وقتی خبر را شنیدید، چه بود؟
ساکاگوچی: نوعی شگفتی خوشایند بود و بسیار خوشحالم که سهم ما در ایمنی‌شناسی، به‌ویژه در زمینه تحمل ایمنی، مورد قدردانی قرار گرفته است. خیلی خوشحالم.
اسمیت: فکر می‌کنم برای لحظه اول همین کافی‌ است، فقط خوشحال بودن.
ساکاگوچی: بله، هر سال همکارانم می‌گویند شاید امسال غافلگیر شوی، ولی من همیشه پاسخ می‌دادم که روزی، وقتی کاری که انجام می‌دهیم منجر به درمان واقعی در کلینیک شود، آن‌وقت شاید مورد قدردانی قرار بگیرد. اما تا آن زمان باید به پژوهش خود ادامه دهیم، با این امید که بتوان آن را در درمان‌های بالینی به کار گرفت.
اسمیت: این واقعا ماجرایی طولانی بوده است، اینطور نیست؟ از زمان پل ارلیش در سال 1901، دانشمندان فکر می‌کردند باید سازوکاری تنظیمی وجود داشته باشد که باعث شود بدن بتواند «خودی» را از «غیرخودی» تشخیص دهد و شما به طور ‌ویژه با پشتکار فراوان، زمانی که بسیاری از دیگران جست‌وجو را رها کرده بودند، به دنبال یافتن سلول‌هایی بودید که بتوانند این فرایند را تنظیم کنند. چه چیزی به شما آن پشتکار و استقامت را داد تا وقتی دیگران این حوزه را ترک کردند، شما همچنان ادامه دهید؟
ساکاگوچی: برای من، ‌یافته‌ای که می‌گفت سلول‌های T طبیعی می‌توانند جلوی بروز بیماری را بگیرند، همیشه نقطه‌ای بود که می‌توانستم به آن بازگردم. بنابراین هر بار نظریه یا ایده جدیدی مطرح می‌شد، بررسی می‌کردیم کدام بهتر است. ایده ما یا ایده دیگران و همیشه به این نتیجه می‌رسیدم که ایده ما دست‌کم می‌تواند آنچه را که دیده بودیم، توضیح دهد. این همان انگیزه اصلی بود که باعث شد بتوانم آن پژوهش را ادامه دهم.
اسمیت: بله، دیدن اینکه چطور کشفیات می‌توانند به‌طور غیرمنتظره یا گاهی پیش‌بینی‌شده، افراد را به هم پیوند دهند واقعا زیباست.
ساکاگوچی: بله، بسیاری از ایمنی‌شناسان و زیست‌شناسان مولکولی، یکی پس از دیگری، گام‌به‌گام مشخص کردند که این سازوکار چگونه عمل می‌کند و بعد، به سوی کاربرد بالینی پیش رفتند. این واقعا در این حوزه هیجان‌انگیز است. بله، از این نظر، علم حاصل تلاش جمعی زمان خود است. خوشحالم که توانستیم از آغاز مفهوم تحمل محیطی وابسته به سلول‌های T تنظیمی، سهمی داشته باشیم و اینکه توانستم این پژوهش را تا امروز ادامه دهم. حالا که پیر شده‌ام، واقعا برایم مایه خوشحالی است.
اسمیت: می‌توانم بپرسم فکر می‌کنید این جایزه نوبل چه معنایی برای حوزه ایمنی‌شناسی دارد؟
ساکاگوچی: خب، باور دارم که این جایزه باعث می‌شود ایمنی‌شناسان و پزشکان بیشتر به استفاده از سلول‌های T تنظیمی برای درمان بیماری‌های ایمنی‌شناختی فکر کنند. برای کنترل ایمنی در برابر سرطان یا پیوند اعضا و انجام پیوندهای ایمن‌تر و بهتر برای جلوگیری از پس‌زدگی عضو این پژوهش کاربرد دارد. چنین مواردی همان چیزی است که واقعا امیدواریم اتفاق بیفتد و اگر بتوانیم اندکی در آن پیشرفت سهم داشته باشیم، واقعا خوشحال‌کننده خواهد بود.
اسمیت: بسیار سپاسگزارم. این نمونه‌ای زیباست از اینکه علم چگونه در گذر زمان و با تلاش‌های پی‌درپی، درک ما را از این سامانه شگفت‌انگیز عمیق‌تر و عمیق‌تر می‌کند. صحبت با شما واقعا مایه خوشحالی من بود. بسیار سپاسگزارم.
ساکاگوچی: خواهش می‌کنم.
اسمیت: و یک‌بار دیگر بابت این خبر زیبا تبریک می‌گویم.
ساکاگوچی: خیلی ممنون، صحبت با شما لذت‌بخش بود. خداحافظ.
اسمیت: خداحافظ.