بزرگنمايي:

سیاست و بازاریابی - ایسنا / پژوهشگران با از کار انداختن «بادیگارد» یک پروتئین، یک ضعف پنهان در سرطان لوزالمعده را آشکار کرده‌اند. این یک کشف است که می‌تواند به درمان‌های هوشمندتر و مؤثرتر برای یکی از کشنده‌ترین سرطان‌ها منجر شود.
آدنوکارسینوم مجرای پانکراس (PDAC) رایج‌ترین نوع سرطان پانکراس است و نرخ کلی بقای آن حدود 13 درصد، این همچنین یکی از مرگبارترین سرطان‌هاست. یکی از دلایل این موضوع این است که این سرطان ذاتا در برابر تقریبا تمام شکل‌های درمان، شامل شیمی‌درمانی، پرتودرمانی و ایمنی‌درمانی، مقاوم است.
بازار
به نقل از نیواطلس، با این حال، یک مطالعه‌ جدید به سرپرستی پژوهشگرانی از دانشکده پزشکی دانشگاه ایندیانا (IU) راهی را برای تضعیف دفاع‌های ذاتی این سرطان شناسایی کرده است که یک راهبرد درمانی موثرتر را برای آن و به طور بالقوه برای سایر سرطان‌های تهاجمی پیشنهاد می‌دهد.
ملیسا فیشل نویسنده همکار مطالعه و زیست‌شناس می‌گوید: این پژوهش یک آسیب‌پذیری کاملا جدید در سرطان پانکراس را به ما نشان می‌دهد و دری را به سوی توسعه درمان‌های ترکیبی که می‌توانند بهتر از هر آنچه در حال حاضر موجود است عمل کنند، نه فقط برای سرطان پانکراس بلکه بالقوه برای دیگر سرطان‌های تهاجمی، می‌گشاید.
پژوهشگران بر روی دو پروتئینی تمرکز کردند که از قبل می‌دانستند در آدنوکارسینوم مجرای پانکراس دخیل هستند. این دو، عامل افکتور ردوکس-1 (Ref-1) و پرواکسیدوکسین-1 (PRDX1) نام دارند و هر دو در تومورهای پانکراس نسبت به بافت طبیعی به شکل غیرمعمولی زیاد هستند و با همکاری هم مقاومت سلول‌های سرطانی پانکراس به درمان را ایجاد می‌کنند. با مطالعه همزمان Ref-1 و PRDX1، پژوهشگران خواستند ببینند آیا می‌توانند از این همکاری بهره بگیرند و آن را به یک نقطه ضعف درمانی تبدیل کنند.
می‌توان Ref-1 را مانند یک اپراتور برای ژن‌های سرطانی تصور کرد. بسیاری از فاکتورهای رونویسی که موجب سرطان می‌شوند از جمله پروتئین‌هایی که به توالی‌های خاص دی‌ان‌ای متصل می‌شوند تا فعالیت ژن‌ها را کنترل کنند نیاز دارند در وضعیت شیمیایی مناسب باشند تا کار کنند ... Ref-1 آن‌ها را روشن نگه می‌دارد تا فعالیت ژن‌هایی که به رشد سلول‌های سرطانی، مقاومت در برابر استرس و اجتناب از مرگ کمک می‌کنند، افزایش یابد.
PRDX1 اساسا بادیگارد Ref-1 است. کار اصلی آن پاکسازی مولکول‌های مضر به نام گونه‌های فعال اکسیژن (ROS) است که در سلول‌ها تجمع می‌یابند. با کنترل تعادل سلول، PRDX1 اطمینان حاصل می‌کند که Ref-1 بتواند به وظیفه فعال‌سازی ژن‌های سرطانی ادامه دهد. این «سرویس محافظتی» سلول‌های سرطانی را قوی‌تر می‌کند، زیرا Ref-1 و همکارانش می‌توانند حتی تحت استرس، تومور را زنده نگه دارند.
پژوهشگران از ویرایش ژن CRISPR/Cas9 و آران‌ای کوچک مداخله‌گر (siRNA) برای کاهش یا «از کار انداختن» بیان PRDX1 در سلول‌های سرطانی لوزالمعده استفاده کردند. سپس سلول‌ها با دارویی به نام APX2014 که فعالیت ردوکس Ref-1 را مسدود می‌کند، درمان شدند.
وقتی Ref-1 مهار شد، پژوهشگران دریافتند که PRDX1 برای بقای سرطان حیاتی است. حذف PRDX1 باعث شد سلول‌های سرطانی لوزالمعده نسبت به داروی مسدودکننده Ref-1، APX2014 بسیار حساس‌تر شوند. حذف PRDX1 به همراه درمان با APX2014 همچنین باعث مرگ سلولی قوی شد.
ویرایش ژنتیکی برای حذف پروتئین‌های مهم منجر به کوچکتر شدن تومورها و افزایش بقا در موش‌های آزمایشی شد. موش‌هایی که تومورهای بدون PRDX1 داشتند و با APX2014 تحت درمان قرار گرفتند، تومورهای کوچکتر و سبک‌تر و سطوح Ref-1 پایین‌تر و بقای بهتری داشتند. در بافت‌های انسانی، نمونه‌های تومور بیماران نشان داد که سطوح هر دو Ref-1 و PRDX1 نسبت به بافت‌های طبیعی بالاتر است و این اهمیت بالینی آن‌ها را تایید می‌کند.
این مطالعه محدودیت‌هایی دارد. اکثر داده‌ها از سلول‌های کشت داده شده و مدل‌های موش‌های آزمایشی است، در حالی که آزمایش‌های انسانی نیز مورد نیاز است. داروی APX2014 مستقیما به تومورها در موش‌ها تزریق شد، در حالی که استفاده بالینی معمولا به صورت خوراکی یا وریدی خواهد بود که ممکن است اثر متفاوتی داشته باشد.