بزرگنمايي:

سیاست و بازاریابی - ایسنا / یک روش جدید برای تحویل دارو به بیماران سرطانی این امکان را می‌دهد تا از تزریق داخل وریدی خلاص شوند و داروهای پروتئینی را در خانه به خودشان تزریق کنند.
این نوآوری می‌تواند تزریق‌های ساده و چند ساعته را جایگزین تزریق‌های داخل وریدی کند و درمان سرطان و بیماری‌های خودایمنی را در خانه سریع‌تر و قابل کنترل‌تر سازد.
بازار
به نقل از آی‌ای، بیماران مبتلا به سرطان، بیماری‌های خودایمنی و اختلالات متابولیک اغلب تزریق‌های داخل وریدی چند ساعته را تحمل می‌کنند. این درمان‌ها شامل داروهای مبتنی بر پروتئین هستند که باید در دوزهای بالا تجویز شوند اما فقط در غلظت‌های پایین پایدار می‌مانند. تاکنون، تزریق داخل وریدی تنها گزینه بوده است.
یک گروه تحقیقاتی از دانشگاه استنفورد یک پلتفرم تحویل دارو ایجاد کرده‌اند که این وضعیت را تغییر می‌دهد. این روش به داروهای پروتئینی اجازه می‌دهد تا در سطوح بسیار بالاتری بدون از دست دادن پایداری متمرکز شوند.
این مطالعه نشان می‌دهد که چه تعداد درمان را می‌توان در عرض چند ثانیه با سرنگ یا تزریق خودکار انجام داد.
اریک اپل، دانشیار علوم و مهندسی مواد و نویسنده ارشد، می‌گوید: این پلتفرمی است که به طور بالقوه با هر داروی زیستی کار می‌کند، به طوری که می‌توانیم آن را به راحتی تزریق کنیم. این امر این درمان‌ها را از یک دردسر چند ساعته در یک کلینیک با تزریق داخل وریدی به چیزی که می‌توانید در عرض چند ثانیه با یک تزریق خودکار در خانه خود انجام دهید، تبدیل می‌کند.
پلیمر پروتئین‌ها را پایدار نگه می‌دارد
داروهای پروتئینی در غلظت‌های بالا به هم می‌چسبند و باعث می‌شوند که تزریق آنها بسیار سخت و احتمالا ناایمن باشد. برای حل این مشکل، محققان یک کوپلیمر پلی‌آکریل‌آمید به نام MoNi طراحی کرد. این کوپلیمر برخلاف افزودنی‌های رایج که نرم و ناپایدار می‌شوند، در دماهای بالاتر جامد باقی می‌ماند.
محققان از خشک کردن اسپری، فرآیندی آشنا در داروسازی، برای پوشاندن مولکول‌های پروتئین با MoNi استفاده کردند. این کار باعث ایجاد پودری ریز از ذرات دارو شد که هر کدام در یک لایه محافظ شیشه‌ای مهر و موم شده بودند.
اپل می‌گوید: ما در نهایت چیزی شبیه به شکلات با روکش آب‌نبات به دست آوردیم که پروتئین در داخل آن قرار دارد و پلیمر ویژه ما یک پوشش جامد و شیشه‌ای در خارج تشکیل می‌دهد. وقتی پودر با مایع مخلوط می‌شود، پوشش MoNi از تجمع جلوگیری می‌کند. پروتئین‌ها تا زمان تزریق پایدار می‌مانند.
بدون MoNi، پروتئین خشک شده با اسپری به شکل خمیر در می‌آیدو با MoNi، به یک مایع صاف و قابل تزریق تبدیل می‌شود. کارولین جونز، دانشجوی دکترا در آزمایشگاه اپل و نویسنده اول، می‌گوید: از آنجا که ریزذرات کروی هستند و سطوح صافی دارند، می‌توانند روی یکدیگر بغلتند و همچنان می‌توانند از سوزن‌های ریز عبور کرده و به فرد تزریق شوند.
این گروه این روش را روی سه پروتئین آزمایش کرد: آلبومین، ایمونوگلوبولین انسانی و یک درمان آنتی‌بادی کووید. آنها به غلظت‌های بالای 500 میلی‌گرم در میلی‌لیتر رسیدند، به این معنی که نیمی از وزن محلول پروتئین بود.
سوسپانسیون‌ها در این حالت همچنان به راحتی تزریق می‌شدند. داروهای پروتئینی معمولی کمتر از نیمی از غلظت آنها را دارند. این فرمولاسیون‌ها تحت فشار دوام آوردند. آنها از 10 چرخه انجماد-ذوب و نگهداری در دماهای بالا بدون تجزیه جان سالم به در بردند.
الکساندر پروسنیتز، محقق فوق دکترا و نویسنده همکار اول، می‌گوید: خواص مکانیکی این ذرات خشک شده بسیار بیشتر از ساختار شیمیایی مولکول‌های دارویی منفرد اهمیت دارد، به این معنی که می‌توانیم تقریبا هر داروی پروتئینی را مصرف کرده و آن را به این روش فرموله کنیم. در نهایت، این یک پیشرفت واقعا بزرگ نسبت به فناوری‌های موجود است.
MoNi پیش از این در مدل‌های پیش‌بالینی بدون هیچ عارضه جانبی آزمایش شده است. این گروه، مجوز این فناوری را به یک استارتاپ محلی که هدف آن اصلاح فرآیند و توسعه محصولات دارویی جدید است، اعطا کرد.
محققان معتقدند که این رویکرد می‌تواند به بیماران اجازه دهد داروهای پروتئینی قدرتمند را در خانه خودشان استفاده کنند.