بزرگنمايي:

سیاست و بازاریابی - ایسنا / بیدار شدن از کابوس می‌تواند باعث تپش قلب شما شود، اما اثرات آن ممکن است فراتر از تنها یک شب ناآرام باشد.
به گفته محققان، بزرگسالانی که هر شب یا هر هفته کابوس می‌بینند، تقریباً سه برابر بیشتر از افرادی که به ندرت کابوس می‌بینند، احتمال مرگ قبل از 75 سالگی را دارند.
این نتیجه‌گیری نگران‌کننده از محققانی حاصل شده است که داده‌های چهار مطالعه طولانی‌مدت بزرگ در ایالات متحده را که بیش از 4000 نفر بین 26 تا 74 سال را دنبال می‌کردند، ترکیب کردند.
بازار
در ابتدا شرکت‌کنندگان گزارش دادند که کابوس‌ها چند بار خواب آنها را مختل کرده است. در طول 18 سال بعدی، محققان پیگیری کردند که چه تعداد از شرکت‌کنندگان دچار مرگ زودرس شده‌اند که این تعداد در مجموع معادل 227 نفر بود.
حتی پس از در نظر گرفتن عوامل خطر رایج مانند سن، جنسیت، سلامت روان، سیگار کشیدن و اضافه وزن، افرادی که هر هفته کابوس می‌دیدند، همچنان تقریباً سه برابر بیشتر احتمال مرگ زودرس داشتند، این یعنی تقریباً معادل همان خطری که سیگار کشیدن زیاد دارد.
این تیم همچنین «ساعت‌های اپی‌ژنتیک» (نشانه‌های شیمیایی روی دی‌ان‌ای که به عنوان شمارنده‌های مسافت پیموده شده بیولوژیکی عمل می‌کنند) را بررسی کرد. افرادی که کابوس‌های مکرر می‌بینند، از نظر بیولوژیکی مسن‌تر از آنچه در شناسنامه‌هایشان نشان داده شده بود، بودند.
پیری سریع‌تر حدود 39 درصد از ارتباط بین کابوس‌ها و مرگ زودرس را تشکیل می‌دهد، به این معنی که هر چیزی که کابوس‌های بد را هدایت می‌کند، همزمان سلول‌های بدن را به سمت خط پایان سوق می‌دهد.
چگونه ممکن است جیغ یا فریادی که بر اثر کابوس در خواب می‌کشید و شاید هرگز به صورت واقعی آن را فریاد نزنید، اثری بر ژنوم ما بگذارد؟ کابوس‌ها در طول خواب به اصطلاح «حرکت سریع چشم» اتفاق می‌افتند، یعنی زمانی که مغز بسیار فعال است اما عضلات فلج شده‌اند.
افزایش ناگهانی آدرنالین، کورتیزول و سایر مواد شیمیایی مبارزه یا گریز می‌تواند به اندازه هر چیزی که در بیداری تجربه می‌شود، قوی باشد. اگر این زنگ خطر هر شب به صدا درآید، اثر آن ممکن است در طول روز تا حدی باقی بماند.
استرس مداوم عوارض خود را بر بدن دارد. به عنوان مثال موجب التهاب می‌شود، فشار خون را بالا می‌برد و با از بین بردن نوک محافظ کروموزوم‌های ما، روند پیری را تسریع می‌کند.
علاوه بر این، بیدار شدن ناگهانی با کابوس، خواب عمیق را که زمانی حیاتی است که بدن خود را طی آن ترمیم می‌کند و مواد زائد را در سطح سلولی پاک می‌کند، مختل می‌کند. این دو اثر شامل استرس مداوم و خواب نامناسب در کنار هم می توانند دلایل اصلی پیر شدن سریع‌تر بدن باشند.
این ایده که رویاهای مزاحم، سلامت ضعیف را پیش‌بینی می‌کنند، کاملاً جدید نیست. مطالعات قبلی نشان داده است که بزرگسالانی که از کابوس‌های هفتگی رنج می‌برند، سال‌ها قبل از بروز هرگونه علائم در طول روز، بیشتر در معرض ابتلا به زوال عقل و بیماری پارکینسون هستند.
شواهد فزاینده نشان می‌دهد که نواحی مغزی درگیر در خواب، همان‌هایی هستند که تحت تأثیر بیماری‌های مغزی قرار دارند، بنابراین کابوس‌های مکرر ممکن است نشانه هشدار اولیه مشکلات عصبی باشند.
کابوس‌ها به طرز شگفت‌آوری رایج هستند و تقریباً 5 درصد از بزرگسالان حداقل یک بار در هفته و 12.5 درصد دیگر، ماهانه آنها را تجربه می‌کنند.
از آنجا که این کابوس‌ها هم مکرر و هم قابل درمان هستند، یافته‌های جدید، کابوس‌های بد را از یک مزاحمت ترسناک به یک هدف بالقوه برای سلامت عمومی ارتقا می‌دهند.
درمان شناختی رفتاری برای بی‌خوابی، درمان یا تمرین تصویرسازی که در آن افراد مبتلا، پایان یک کابوس مکرر را در بیداری بازنویسی می‌کنند و گام‌های ساده‌ای مانند خنک و تاریک نگه داشتن اتاق خواب و عدم تماشای نمایشگرها قبل از خواب، همگی نشان داده‌اند که می‌توانند تعداد کابوس‌ها را کاهش دهند.
قبل از نتیجه‌گیری، چند نکته مهم وجود دارد که باید در نظر داشت. این مطالعه از گزارش‌های خودِ افراد از کابوس‌هایشان استفاده کرده است که می‌تواند تشخیص تفاوت بین یک خواب بد معمولی و یک کابوس واقعی را دشوار کند. همچنین اکثر افراد شرکت‌کننده در این مطالعه آمریکایی‌های سفیدپوست بودند، بنابراین یافته‌ها ممکن است برای همه صدق نکند.
همچنین سن بیولوژیکی فقط یک بار اندازه‌گیری شد، بنابراین هنوز نمی‌توانیم بگوییم که آیا درمان کابوس‌ها، سرعت پیر شدن را کند می‌کند یا خیر. نکته مهم این است که این مطالعه در یک کنفرانس ارائه شده و هنوز از مرحله داوری همتا عبور نکرده است.
با وجود این محدودیت‌ها، این مطالعه نقاط قوت مهمی دارد که ارزش جدی گرفتن را دارد. محققان از چندین گروه از شرکت‌کنندگان استفاده کردند، آنها را برای سال‌های زیادی تحت نظر داشتند و به جای داده‌های خودگزارش‌شده، به سوابق رسمی مرگ و میر آنها تکیه کردند. این بدان معناست که نمی‌توانیم یافته‌ها را به سادگی به عنوان یک اتفاق آماری رد کنیم.
اگر سایر تیم‌های تحقیقاتی بتوانند این نتایج را تکرار کنند، پزشکان ممکن است در طول معاینات معمول، در کنار اندازه‌گیری فشار خون و بررسی سطح کلسترول، از بیماران در مورد کابوس‌هایشان نیز سوال کنند.
درمان‌هایی که رویاهای ترسناک را رام می‌کنند، ارزان، غیرتهاجمی و در حال حاضر در دسترس هستند و درمان آنها می‌تواند فرصتی نادر برای افزودن چند سال به زندگی افراد و در عین حال بهبود کیفیت ساعاتی که در خواب می‌گذرانند، ارائه دهد.