بزرگنمايي:

سیاست و بازاریابی - فرادید / یک ستاره مرئی ممکن است در واقع دو ستاره به هم متصل باشند، و ستارگان منفرد در یک صورت فلکی ممکن است بسیار دورتر از آنچه به نظر می‌رسند از هم فاصله داشته باشند.
اگر در یک شب به آسمان نگاه کنید، هزاران ستاره را خواهید دید. برای بسیاری از ما، این ستاره‌ها فقط مجموعه‌ای از نقاط سرگیجه‌آور هستند که حتی نمی‌دانیم چقدر از هم فاصله دارند؟
به گفته رصدخانه ملی رادیو نجوم، میانگین فاصله بین دو ستاره در کهکشان راه شیری حدود 5 سال نوری یا 29 تریلیون مایل یعنی چیزی حدود 47 تریلیون کیلومتر است. با این حال، چشم انسان واقعاً این فاصله را نمی‌بیند. نمای آسمان شب ما فقط یک عکس فوری دوبعدی از درخشان ترین ستارگان است. یک ستاره مرئی ممکن است در واقع دو ستاره به هم متصل باشند، و ستارگان منفرد در یک صورت فلکی ممکن است بسیار دورتر از آنچه به نظر می‌رسند از هم فاصله داشته باشند.
 آنا روزن، اخترفیزیکدان و استادیار دانشگاه ایالتی سن دیگو، گفت: «هرگز به صورت فلکی اعتماد نکنید.اگر دو ستاره را در کنار یکدیگر در آسمان ببینید، این یک طرح دو بعدی است. شما نمی‌دانید که آیا آنها واقعاً در کنار یکدیگر هستند یا خیر.»
فاصله بین ستاره‌ها به طور قابل توجهی متفاوت است. طبق گفته ناسا، خورشید حدود 4.25 سال نوری یعنی 25 تریلیون مایل یا 40 تریلیون کیلومتر از نزدیکترین همسایه ستاره‌ای خود، پروکسیما قنطورس، فاصله دارد. از سوی دیگر، پروکسیما قنطورس، یکی از سه ستاره یک منظومه است و فقط یک پنجم سال نوری از نزدیکترین همسایگان خود فاصله دارد.
منظومه قنطورس نشان می‌دهد که فاصله متوسط بین ستاره‌ها در سراسر کهکشان تصویر کاملی از توزیع ستاره‌ها را نشان نمی دهد، که در طول زمان نیز تغییر می کند. روزن گفت: «اگر نگاه دقیق‌تری بیندازید و تلسکوپ‌ها را به سمت این مناطق در سنین مختلف تکاملی نشانه‌گیری کنید، کار پیچیده‌تر می‌شود.»
ستاره‌ها حرکت می‌کنند. اگرچه ما آنقدر دور هستیم که چشم‌هایمان نتواند حرکت ستاره‌ها را دنبال کند.
Jos de Bruijne، ستاره شناس آژانس فضایی اروپا، گفت:«همه ستارگان بسیار ساکن به نظر می‌رسند، اما اگر بتوانید در هزاره ها سفر کنید، در واقع خواهید دید که شکل صورت‌های فلکی به آرامی تغییر می‌کند.»
درک فعلی محققان این است که بیشتر ستارگان در محیط‌های خوشه‌ای نسبتاً نزدیک به یکدیگر متولد می‌شوند، اما با گذشت زمان، تأثیرات خارجی در فضا، مانند میدان گرانشی کلی کهکشان، می‌تواند باعث شود که ستاره‌ها به آرامی پراکنده شوند.
کشش گرانشی قوی کهکشان راه شیری معمولاً از دور شدن بیش از حد ستاره‌ها جلوگیری می‌کند و کهکشان ما از این نظر تنها نیست. دی بروژن خاطرنشان کرد که فاصله متوسط بین ستارگان در کهکشان راه شیری 5 سال نوری است. با این حال، برخی از ستاره ها می‌توانند از کهکشان‌های خانه خود و همسایگان ستاره‌ای خود فرار کنند و فاصله بگیرند.
ستارگانی که با سرعت کافی شتاب می‌گیرند، از کشش گرانشی کهکشان خود رها می‌شوند. مکانیسمی برای این اتفاق در کهکشان راه شیری نیز وجود دارد که شامل سیاهچاله غول پیکر در قلب کهکشان ما می‌شود. این غول کیهانی با نام Sagittarius A*، چهار میلیون برابر جرم خورشید است.
دی بروژن می گوید:«اگر ستاره‌ای از نزدیکی آن سیاهچاله عبور کند، بلعیده نمی‌شود، اما به شدت شتاب می‌گیرد و در سرعت خود نوعی شتاب تیرکمان مانند را دریافت خواهد کرد.» ستاره هایی که تحت این یا روش دیگر شتاب قرار می‌گیرند به آرامی کهکشان را ترک خواهند کرد و پس از بیرون آمدن، ممکن است به تنهایی در فضای خالی بین کهکشان‌ها که می‌توانند میلیون‌ها سال نوری امتداد داشته باشند، حرکت کنند.