سیاست و بازاریابی - سخت افزار / در این مطلب با هم به دو دهه با سنسورهای اثر انگشت دستگاه های موبایلی نگاهی می‌کنیم و پیشرفت این فناوری امنیتی را مشاهده خواهیم کرد.
در اواخر 2000 شرکت توشیبا لپ تاپ‌هایی با سنسور اثر انگشت را رونمایی کرد که به کاربران اجازه می‌داد بجای پسوردهای پیچیده با لمس انگشت خود دستگاه را به شکلی ایمن باز کنند. با این حال اولین تلفن‌ها با سنسور اثر انگشت نیز در همان زمان پدیدار شدند. فکر می‌کنیم که مدل Sagem MC 959 ID اولین نمونه بود اگر چه که Siemens یک نمونه اولیه مربوط به سال 1998 را نیز در اختیار داشت.

این فناوری خیلی زود توسط برخی PDAها به کار گرفته شده که برای دستگاه‌های تجاری مهم‌تر بود زیرا شخص دیگری به امنیت بیشتر احتیاج نداشت(؟). از آن پس البته این سنسورها در دستگاه‌های موبایلی مختلفی حاضر شدند اما همچنان به سختی می‌توانستید آنها را پیدا کنید. در ادامه اما این اپل بود که با تعبیه آن باعث شد مسیر این سنسورها به بازار مصرف کننده هموار شود.

iPhone 5s که در سال 2013 رونمایی شد از قابلیتی با نام Touch ID استفاده می‌کرد. البته که این قابلیت همان سنسور اثر انگشت بود که در کلید Home حاضر در لبه پایینی دستگاه تعبیه شد. در آن زمان این سنسور به عنوان راهی برای آنلاک سریع‌تر استفاده می‌شد. با این حال یک سال بعد iPhone 6 و iPhone 6 Plus گزینه دیگری با نام Apple Pay را نیز به این سنسور اضافه نمودند.

اپل در ادامه نسل دوم (و سریع‌تر) Touch ID را با سری iPhone 6s رونمایی کرد. Touch ID البته هنوز در دو دستگاه مربوط به سال 2022 یعنی نسل سوم iPhone SE و جدیدترین iPad Air استفاده می‌شود اما دیگر راهکار پیش فرض اپل برای احراز هویت نیست.

Apple شاید سنسور اثر انگشت را به محبوبیت رسانده باشد اما در سال 2017 از این ایده با مدل iPhone X فاصله گرفت زیرا در این اسمارت فون شاهد Face ID بودیم (مجموعه‌ای که از صورت شخص یک مدل سه بعدی ایجاد کرده و برای احراز هویت استفاده می‌کند). تولید کنندگان اندرویدی با این که قابلیت تشخیص چهره را نیز به دستگاه‌های خود اضافه نمودند اما همچنان از سنسور اثر انگشت به عنوان بخش مهمی از امکانات امنیتی دستگاه کمک می‌گیرند.
داستان برای مدل‌های اندرویدی کمی متفاوت است. برخی دستگاه‌های اولیه مانند Motorola Atrix (مربوط به سال 2011) و Galaxy S5 (مربوط به سال 2014) سنسورهای اولیه‌ای را در اختیار داشتند که برخلاف مدل‌های امروزی شما مجبور بودید انگشت خود را روی سنسور بکشید. راهکار اپل بسیار بهتر بود، شما تنها باید کلید را لمس کنید.
دو دهه با سنسورهای اثر انگشت دستگاه های موبایلی

با این حال اما مدل‌های اندرویدی نیز راه اپل را در پیش گرفتند و شاهد حضور سنسورهای بسیار بهتری در پشت یا حتی کنار (معمولا ترکیب شده با کلید پاور) بودیم. در MWC Shanghai 2017 اما شرکت Vivo از یک اسمارت فون نمونه اولیه با سنسور اثر انگشت زیر نمایشگر رونمایی کرد. هر چند که در آن زمان چنین قابلیت به بلوغ نرسیده بود اما واقعا مانند لمس آینده بود.
Vivo خیلی زود اولین دستگاه با این فناوری را به بازار عرضه کرد، Vivo X20 UD که خیلی زود نیز جانشین آن X21 UD منتشر شد. همان سال مدل‌هایی با سنسور مشابه عرضه شدند. بد نیست به Huawei Mate RS Porsche Design نیز اشاره کنیم که نه تنها اولین مدل هواوی با اثر انگشت زیر نمایشگر بود بلکه از دو سنسور یکی در زیر صفحه نمایش و یکی در پشت گوشی بهره می‌برد.

اکثر سنسورهای اثر انگشت امروزی خازنی (حساس به لمس) هستند که در پشت یا کنار دستگاه حضور دارند یا این که نوری (زیر صفحه نمایش) می‌باشند. اما یک نوع دیگر نیز وجود دارد.
در اوایل 2019 سامسونگ سری Galaxy S10 را معرفی کرد که اولین دستگاه‌ها با سنسور اثر انگشت التراسونیک بودند. در آن زمان گفته شده که این سنسورها امنیت بیشتری دارند زیرا می‌توانند انگشت شما را به شکل سه بعدی مشاهده کنند (برخلاف دو بعد سنسورهای نوری) و به همین علت گول زدن آنها سخت‌تر بود. با این حال این سنسورها بدون مشکل نبودند (در صورت استفاده از محافظ صفحه نمایش تقریبا استفاده از آنها غیر ممکن بود).

نسل دوم Qualcomm 3D Sonic Sensor فضای بزرگ‌تری را پوشش می‌داد و سریع‌تر بود. حتی از آن بهتر از دستگاه‌های تاشور پشتیبانی می‌کرد. Vivo X Fold مدلی بود که سنسورهای زیر نمایشگر را در هر دو صفحه نمایش داخلی و بیرونی خود استفاده می‌کرد.

در حال حاضر اما پیشرفت خاصی را در این زمینه شاهد نیستیم. این سنسورها به قدری رایج شده‌اند که حتی دستگاه‌های ارزان قیمت نیز از آنها استفاده می‌کنند. تولید کنندگان البته مشغول توسعه مدل‌های سریع‌تر با پوشش بیشتر صفحه نمایش هستند اما نمی‌توان آنها را انقلابی خطاب کرد.
در سال 2018 کانسپت فون Vivo APEX از سنسور اثر انگشتی استفاده می‌کرد که تقریبا نیمه پایینی نمایشگر را به خود اختصاص داده بود. این فضای بزرگ اجازه فعال سازی حالت جدیدی را می‌داد که کاربر می‌توانست دو انگشت خود را به شکل همزمان اسکن کند (برای امنیت بیشتر). سرانجام امسال با Vivo X80 Pro شاهد حضور این قابلیت در بازار مصرف کننده بودیم.
از نمونه‌های ساده تا مدل‌های فوق العاده پیشرفته؛ سنسورهای اثر انگشت مسیر طولانی را طی دو دهه گذشته طی کرده‌اند.
آیا آنها به فرم نهایی خود رسیده و تنها بهبودهای جزئی در آینده وجود خواهد داشت؟ یا فکر می‌کنید اتفاقات انقلابی مانند سنسورهای زیر نمایشگر بازهم رخ می‌دهند؟