سیاست و بازاریابی - ایسنا / عکس جدیدی که از «سحابی پروانه» ثبت شده، به طور شگفت‌انگیزی باشکوه است.
«تلسکوپ جمینای جنوبی»(Gemini South telescope) در شیلی، این نمای خیره‌کننده را از «ان‌جی‌سی 6302»(NGC 6302) ثبت کرده است که ساختار پیچیده و جریان‌های گازی پویای این سحابی را برجسته می‌کند.
بازار
![]()
به نقل از گیزمودو، این عکس تازه منتشرشده، یک سحابی سیاره‌ای شناخته‌شده را به تصویر می‌کشد؛ یک ستاره بزرگ که در پایان عمر خود خاموش می‌شود. این نمایش‌های آسمانی اغلب شکلی دایره‌ای یا کروی به خود می‌گیرند اما ان‌جی‌سی 6302 همان طور که رسماً شناخته می‌شود، شباهت مشخصی به یک پروانه دارد و پروانه زیبایی است.
سحابی‌های سیاره‌ای هیچ ارتباطی با سیاره‌ها ندارند. ستاره‌شناسان اولیه به این دلیل چنین نامی را روی آنها گذاشتند که وقتی با تلسکوپ‌های کوچک مشاهده می‌شدند، شبیه به غول‌های گازی دوردست مانند زحل و مشتری بودند. M57 که با نام «سحابی حلقه»(Ring Nebula) نیز شناخته می‌شود، نمونه‌ای از این مورد است.
سحابی‌های سیاره‌ای گاهی اوقات با پرتاب لایه‌های بیرونی یک ستاره در حال مرگ به فضا، شکلی شبیه به ساعت شنی یا حتی دمبل به خود می‌گیرند. رنگ‌های پرجنب‌وجوشی که در این سحابی‌ها می‌بینیم، اغلب از گازهای گوناگونی ناشی می‌شوند که تحت تابش شدید فرابنفش می‌درخشند؛ به طوری که اکسیژن به رنگ آبی-سبز، هیدروژن به رنگ قرمز و نیتروژن به رنگ قرمز تیره یا بنفش دیده می‌شود.
در مورد ان‌جی‌سی 6302 یا همان سحابی پروانه، این جسم شکلی پروانه‌مانند به خود می‌گیرد. ستاره‌شناسانی که با تلسکوپ فضایی هابل کار می‌کردند، این جرم را در سال 2020 تصویربرداری کردند اما عکس جدید ثبت‌شده با تلسکوپ جمینای، دیدگاه کاملاً متفاوتی را ارائه می‌دهد.
سحابی پروانه که در فاصله بین 2500 تا 3800 سال نوری از زمین قرار دارد، از مرگ یک ستاره خورشیدمانند تشکیل شده است. این ستاره پیش از فروپاشی و تبدیل شدن به یک کوتوله سفید، به یک غول سرخ تقریباً 1000 برابر اندازه خورشید تبدیل شد. حدود 2000 سال پیش با انتشار لایه‌های بیرونی آن در فضا، گاز با حرکت کندتر به سمت بیرون در امتداد خط استوا پخش شد و یک حلقه متراکم و تاریک را از مواد تشکیل داد. در همان زمان، گازی که عمود بر این نوار فوران می‌کرد، به درون چیزی که اکنون به عنوان شکل‌های بال‌مانند این جرم می‌بینیم، هدایت شد.
سپس، بادهای ستاره‌ای سریع‌تر از میان این جریان‌های گازی اولیه گذشتند و با سرعتی معادل سه میلیون کیلومتر در ساعت به آنها برخورد کردند. این فرآیند، ستون‌های خیره‌کننده‌ای را که در سحابی پروانه دیده می‌شوند، ایجاد کرده است. تابش شدید ناشی از کوتوله سفید مرکزی اکنون هیدروژن، نیتروژن و اکسیژن اطراف را تا بیش از 20 هزار درجه سلسیوس گرم می‌کند و این رنگ‌های زنده را به وجود می‌آورد.