بزرگنمايي:

سیاست و بازاریابی - گجت نیوز / دانشمندان هشدار می‌دهند طرح کم نور کردن خورشید برای مقابله با گرمایش زمین نه تنها ایمن نیست، بلکه در عمل هم امکان‌پذیر نخواهد بود. این روش خطرات غیرقابل کنترل و چالش‌های لجستیکی جدی دارد.
با وجود اینکه تغییرات آب و هوایی و گرم شدن کره زمین تهدیدی جدی برای بقای حیات در منظومه شمسی است، استفاده از روش‌های مهندسی زمین مانند تزریق ذرات معلق به جو باید با احتیاط فراوان بررسی شود. به گفته دانشمندان، تزریق ذرات آئروسل به جو زمین برای خنک کردن سیاره، تنها در صورت اجرای کامل و صحیح عمل می‌کند و حتی در آن صورت نیز می‌تواند خطراتی فراتر از کنترل ما به همراه داشته باشد.
بازار
وقتی مدل‌ها با واقعیت برخورد می‌کنند: چالش‌های علمیِ کم نور کردن خورشید
ایده مهندسی خورشیدی از طریق تزریق آئروسل به لایه استراتوسفر جو زمین، به معنی پاشیدن ذراتی است که بخشی از نور خورشید را به فضا بازتاب می‌دهند تا سیاره گرمای کمتری جذب کند. این ایده بر اساس پدیده‌های طبیعی بنا شده است؛ فوران‌های آتشفشانی که مقادیر زیادی خاکستر را به استراتوسفر پرتاب می‌کنند، یک اثر خنک‌کننده کوتاه‌مدت ایجاد می‌کنند. با این حال، مدل‌های کامپیوتری که تزریق آئروسل را شبیه‌سازی می‌کنند، اغلب نتایج امیدوارکننده‌ای ارائه می‌دهند که لزوماً منعکس‌کننده واقعیت نیستند. این مدل‌ها ذرات ایده‌آل را با اندازه دقیق و در مکان‌های مطلوب شبیه‌سازی می‌کنند، اما در دنیای واقعی، ابهامات زیادی در پیش‌بینی‌ها وجود دارد.
چه کسی خورشید را کنترل می‌کند؟ معمای لجستیک و حکمرانی
تحقیقات اخیر نشان می‌دهد که استراتژی بهینه برای اجرای طرح کم نور کردن خورشید، نیازمند کنترل توسط یک نهاد حاکمیتی واحد، با هماهنگی بین‌المللی و متمرکز است. این امر به ویژه برای هدایت محل انتشار ذرات آئروسل حیاتی است، چرا که تزریق در عرض‌های جغرافیایی میانی می‌تواند الگوهای انتقال حرارت جوی را تغییر داده و مناطق قطبی را تحت تأثیر قرار دهد. با این حال، محققان دریافتند که این سناریوی حکمرانی ایده‌آل به دلیل واقعیت‌های ژئوپلیتیکی و عدم تمایل کنونی جهان به این سطح از همکاری، بعید به نظر می‌رسد. جایگزین آن، چندین نهاد کوچکتر و مستقل است که احتمالاً منجر به خنک‌سازی نامنظم و طول عمر کوتاه‌تر برای پروژه‌های از هم گسیخته می‌شود.
علاوه بر این، انتخاب مواد و سهولت تهیه آن‌ها نیز یک چالش بزرگ است. ذرات الماس و زیرکون، اگرچه ممکن است مؤثرتر باشند، اما تقاضای مورد نیاز برای این طرح، فراتر از نرخ‌های تولید جهانی کنونی این مواد است. حتی زنجیره‌های تأمین برای مواد فراوان‌تری مانند آهک و گوگرد نیز تحت فشار تقاضای این طرح قرار خواهند گرفت. این مواد معدنی نیز مشکل دیگری دارند: در اندازه‌های زیر میکرون مورد نیاز، تمایل به خوشه‌بندی دارند که کارایی آن‌ها را در خنک‌سازی به شدت کاهش می‌دهد. مجموع این تحلیل‌ها نشان می‌دهد که قبل از اینکه تزریق آئروسل به عنوان یک استراتژی حتی از راه دور قابل اجرا در نظر گرفته شود، کارهای بیشتری باید انجام شود.